Κάθε εβδομάδα ζητάμε από τον καλεσμένο μας να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
H Νεφέλη Λιούτα, στα καλλιτεχνικά Nefeli Walking Undercover, είναι το καλύτερο και πιο ιδιαίτερο παιδί αυτής της περίφημης «νέας σκηνής» μουσικών που συζητάμε τα τελευταία χρόνια. Το καλύτερο, γιατί φτάνουν μερικά δευτερόλεπτα συνομιλίας μαζί της για να διαπιστώσεις ένα προσγειωμένο κορίτσι με μια έμφυτη παιδικότητα, καθόλου προσποιητή κι αξιοζήλευτη από τις δεκάδες άγαρμπες downtown λολίτες. Και ιδιαίτερο όταν ερχόμαστε να μιλήσουμε όχι με όρους παρουσίας, αλλά μουσικής. Με το βιολί της μπορεί να συνοδεύει άλλα σχήματα όπως π.χ. τον Pan Pan, αλλά αυτό που κάνει η ίδια είναι δύσκολο να περιγραφεί . Δεν έχει αναφορές π.χ. στην britpop, στο new wave, στο shoegaze ή σε οτιδήποτε άλλο μοιάζει με σημείο αφετηρίας των υπόλοιπων συνομήλικων της.
Η Nefeli κάνει folk. Παντρεύει τον διεθνή κώδικα αυτής της επίσης ταλαιπωρημένης λέξης με την ελληνική παράδοση και την ευπρόσδεκτη αφέλεια που μπορεί να έχει κάποιος για να βαφτίσει τη δουλειά του «Μολύβια Κομάντος». Κάνει φολκ δηλαδή, απαραίτητοι οι ελληνικοί χαρακτήρες. Και το καταλάβαμε πολύ καλά από την πρώτη γνωριμία μαζί της όταν το Jumpins Fish ξεχώρισε "Το Ρε και το Μι από την Ηρεμία".
Την Κυριακή 16/12 στο The Hub (Αλκμήνης 5, €8) των Κάτω Πετραλώνων έχεις την ευκαιρία την δεις από κοντά. Με τετραμελή μπάντα – κιθάρες, κρουστά, κλαρινέτο, τύμπανα, στημένες καρέκλες (κανένας όρθιος) και παραμυθένια διάθεση γιατί «αν μη τι άλλο, θα είναι παραλίγο Χριστούγεννα».
Το πικάπ και τα μεγάλα μαύρα ηχεία του σαλονιού που έξυνε με τα νύχια του ο Λυδίας.
Ο Λυδίας νομίζαμε πως ήταν Λυδία. Πορτοκαλοκίτρινη με ρίγες σαν το γατί των Friskies, άμαθοι όλοι του σπιτιού, κορίτσι το γατί, Λυδία θα το πούμε. Όταν εμφανίστηκε η αλήθεια ήταν πια αργά. Γατί, τίποτα, Ψιψίνο, τίποτα, Ψψψψτ, τίποτα, Φαί, τίποτα, Λυδία, τσααααακ, να σου τος μπροστά σου, γλύφοντας μουστάκια, η νωχέλεια η ίδια. Ο Λυδίας λοιπόν έξυνε με τα νύχια του τα μεγάλα μαύρα ηχεία του σαλονιού και αυτά κάθονταν σιωπηλά στο ξύλινο πάτωμα μέχρι κάποιος να τα ξυπνήσει και τότε αυτά αρχίζαν να φωνάζουν koyaaaaaaaaanisqatsi, μπάσα, τρομακτικά, από το στομάχι μέσα για να μπει κάποτε ένα τέλος σε αυτές τις φωνές από τα έγκατα της γης και να έρθει το άλλο βινύλιο, η λύτρωση, το νανούρισμα της αδερφής στον ορφανεμένο αδερφό sasi sasi o to aro aro.
Στα 10
ΤΡΥΠΕΣ - Δρόμος
Τελευταίο άλμπουμ και εγώ για δύο πράγματα είμαι τυχερή, που πρόλαβα το Ρόδον ανοιχτό και τις Τρύπες live στο Λυκαβηττό πριν τη διάλυση. Το ξέρω ότι ήμουν 10, δεν πήγα μόνη μου.
Στα 15
ARCHIVE - Again
Ήταν η χρονιά που: α) άκουγα ραδιόφωνο από τα ακουστικά πριν πέσω για ύπνο β) αγοράζαμε cd από τον Steve. O Steve μου έμαθε τους Porcupine Tree, Paparoach, Audioslave, Foo Fighters, A Perfect Circle και μια πληθώρα άλλων συγκροτημάτων και σόλο άρτιστς που τον ευγνωμονώ για αυτό μεν, δεν παίζουν πια τα μισά δε. Το ραδιόφωνο μου έμαθε τους Archive. Έχω πει ότι κανείς δεν μπορεί να πει ότι έχει αγαπημένο κομμάτι και σίγουρα όχι εγώ, αν όμως μου έβαζες το μαχαίρι στο λαιμό και μου έλεγες "Πες ένα αγαπημένο σου! Πες ένα αγαπημένο σου!", θα ζητούσα συγγνώμη από τους λοιπούς επιλαχόντες και θα έλεγα κλαίγοντας αυτό. Έχει όλα όσα ήθελα τότε, ήρεμη αρχή, άρπισμα, μελωδίες, γέμισμα, ξέσπασμα, πόνος, πάθος, πανικός.
Ο πιο ισχυρός από τους επιλαχόντες στους οποίους θα απολογιόμουν με το μαχαίρι στο λαιμό. Για μένα το κομμάτι αυτό είναι μια ξεκάθαρη αποτύπωση απλής, ρευστής, χύμα ευτυχίας, οι Κυριακές και το φθινόπωρο έχουν πολλούς εχθρούς αλλά εγώ που ζω για το πορτοκαλί φως του τέλους του καλοκαιριού, την αρχή του φθινοπώρου και την άχρονη Κυριακή, ένιωσα ότι το κομμάτι είναι όλες οι Κυριακές και τα φθινόπωρα του κόσμου. Μόνο γιατί υπήρξε αυτό και το hang drum που πλημμύρισε το σύμπαν, αυτοανακηρύχθηκα η Θερμότερη Φαν Των Portico Quartet στην Ελλάδα και δεν θα δώσω στέμμα και κορδέλα σε κανέναν και ποτέ.
ΣΗΜΕΡΑ
GOLDMUND – Mr. Neighborhod
Το cd που μου έδωσε η Ελένη φεύγοντας από εκείνο το σπίτι στον Άλιμο με τα μεγάλα παράθυρα και το πιάνο στη μέση, τη μέρα εκείνη που πήγα να γράψω βιολιά, ήταν μια επιλογή χωρίς τίτλους, ένα track ολόκληρη,’between the lines VA’ λεγόταν, από ένα μπλογκ κατεβασμένη, κανένα στοιχείο πουθενά. Μέρες – μήνες - χρόνια πέρασαν όπου έψαχνα στο ίντερνετ, ρωτούσα ανθρώπους, άλλους τους πήρα να τους το βάλω από το τηλέφωνο να μου πουν αν αναγνωρίζουν το ύφος, ο αδερφός μου το έψαξε με το κινητό, κανείς δεν έβρισκε αυτό το κομμάτι που ήταν μόνο πιάνο και κιθάρα, καμία φωνή, το άκουσα 15 του Ιούνη την ώρα που παίρνει να βραδιάζει και δεν έχεις ανοίξει ακόμα το φως, το σχολείο της γειτονιάς έκλεινε για καλοκαίρι με τις γυμναστικές επιδείξεις και εγώ το άκουσα ξανά και ξανά και ξανά, δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο, ήταν ένα χωράφι στην άκρη του δρόμου με ψηλό χορτάρι όπως τόσα χωράφια στις άκρες του δρόμου και το άκουγα ξανά και ξανά μέχρι που τρία χρόνια αργότερα το βρήκαν ο Μάνθος και ο Big Lebowski και όπως όλα όσα αποκτάνε όνομα, απέκτησε ορισμό και απεσβέσθη.
