Κάθε εβδομάδα ζητάμε από τον καλεσμένο μας να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Ο Θοδωρής Μάρκου είναι ο κλασικός τύπος που θα συναντήσεις στο δρόμο και θα πεις «πού τον ξέρω;». Μαλλί μεσαίο μήκος, μούσι πυκνό, τον έχεις παρατηρήσει με μια κάμερα στο χέρι πάντα πρώτη σειρά πριν ή μετά το διαχωριστικό σε όλα - μα όλα - τα live. Κάτι σαν επίσημος συναυλιακός φωτογράφος της Αθήνας.
Την Κυριακή ξεκινάει η έκθεσή τουOn The Road στο project space του 6 D.O.G.S. στην οδό Αβραμιώτου. Αντί περιγραφής ακολουθεί το Δελτίο Τύπου
«...στον δρόμο, αυτόν που δόξασε ο Jack Kerouac, αυτόν που φωτογράφησε ο Stephen Shore. Στον δρόμο, ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, χωρίς πρόγραμμα. Ένα ταξίδι που γίνεται για το ταξίδι, για τα θεάματα που επιφυλάσσει. Μια Οδύσσεια χωρίς Ιθάκη, χωρίς τέλος, γεμάτη λιμένες πρωτοειδωμένους.
Από το 2010 ο Θοδωρής Μάρκου ταξιδεύει και φωτογραφίζει τους ελληνικούς δρόμους και διάφορα κομμάτια της σύγχρονης επαρχιακής πραγματικότητας. Παρέα με μια φθηνή πλαστική κάμερα και έγχρωμο φιλμ, καταγράφει την ελληνική ύπαιθρο, τις ανθρώπινες παρεμβάσεις, μοναχικά κτίσματα, παρατημένα αυτοκίνητα, οποιοδήποτε αντικείμενο τραβάει την προσοχή του καθώς οδηγεί με μόνο σκοπό να δει.
Οι εικόνες που γεννιούνται μέσα από αυτά τα ταξίδια περιέχουν τη μελαγχολική ηρεμία του μοναχικού ταξιδιώτη, την αποστασιοποίηση που δημιουργεί ο δρόμος, την αίσθηση αποκοπής που πηγάζει από τον ανοιχτό ορίζοντα. Η επιλογή του lo-fi φωτογραφικού μέσου τονίζει ακόμα περισσότερο την ονειρική αύρα που περικλείει ένα road trip, και αντιστοίχως το road trip που υπάρχει σε κάθε όνειρο».
Επειδή, όμως, είπαμε ο Θοδωρής είναι ο λάιβ φωτογράφος μας του ζητήσαμε να μας πει τι μουσική άκουγε…
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη σκηνή, καθισμένοι με τον αδερφό μου μπροστά στο "χάι-φαι", να ανακατεύουμε τους δίσκους. Δίπλα στον Σαββόπουλο, τον Θεοδωράκη, τον Ξυλούρη, να αυξάνονται σιγά σιγά οι παιδικοί. Αρκετοί δίσκοι με ιστορίες του Καραγκιόζη, αλλά και ο κορυφαίος δίσκος με τη στρουμφομουσική - το πρώτο τραγούδι που σφηνώθηκε στο μυαλό μου ήταν το «τραγούδι του Χουζούρη» - σίγουρα έπαιξαν ρόλο οι στίχοι. Καμία επαφή με τη φωτογραφία.
Στα 10
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΡΗΣ – Με Τα Φώτα Νυσταγμένα (Οι Νταλίκες)
Πρώτη κασέτα που μου έγραψε ο πατέρας μου. Υπήρχε τότε ένα δισκάδικο στην περιοχή, που πήγαινες και παράγγελνες «φτιάξε μου ένα μιξ με αυτά και βάλε ότι άλλο κολλάει μέσα». Άκουγα για μήνες τη συγκεκριμένη κασέτα, αλλά το μόνο κομμάτι που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι αυτό. Καμία επαφή με τη φωτογραφία.
Εφηβεία, μακρύ μεσάτο μαλλί, και η μουσική κινείται από Led Zeppelin μέχρι Candlemass. Στην κορυφή όμως, οι Black Sabbath, και συγκεκριμένα το πρώτο κομμάτι από το πρώτο τους άλμπουμ, που το έβαζα τέρμα και παρίστανα ότι χτυπάω την καμπάνα. Καμία επαφή με τη φωτογραφία.
Στα 20
PEARL JAM - Jeremy
Ρέθυμνο, κάθε καλοκαίρι - στο X-Treme bar που το τρέχανε δυο Αυστριακοί και ήμασταν όλοι μια υπέροχη μεθυσμένη παρέα. Η φάση ξεκίνούσε με μισόλιτρα υποβρύχια και συνεχιζόταν με παραδοσιακές κρητικές κούπες, γεμάτες με όποιο ουίσκι υπήρχε στην κάβα σε μεγάλη ποσότητα. Προς το τέλος της βραδιάς τα δίναμε όλα με ‘Jeremy’, ‘Alive’ ή ‘Black’. Ελαφρύ φλερτ με τη φωτογραφία, με μια Ζενιτ που δανείστηκα από τον αδερφό μου, και σύντομα τη ρούφηξε η μαύρη τρύπα του πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου.
Στα 25
BLACK EYED PEAS – My Humps
Μυτιλήνη, χειμώνας, φαντάρος. 9 μήνες πάνω στο βουνό, 5 άνθρωποι να δουλεύουν ένα ραντάρ. Μόνη μας πηγή διασκέδασης, playstation και τηλεόραση. Η τηλεόραση ήταν μονίμως γυρισμένη στο MTV, και όποτε έπαιζε το ‘My Humps’ απλά σταματάγαμε όλοι ό,τι κάναμε και καρφωνόμασταν στην οθόνη. Όσον αφορά τη φωτογραφία, είχα αγοράσει μια αναλογική Nikon και τράβηξα τα πρώτα μου ασπρόμαυρα φιλμάκια καταχείμωνο με χιόνι. Όταν συνειδητοποίησα πόσα πλήρωσα για μια χούφτα χάλια φωτογραφίες, πήγα και αγόρασα ψηφιακή.
Στα 30
QUEENS OF THE STONE AGE – Go With The Flow
Η εποχή είναι “go with the flow” κυριολεκτικά, και οι Queens of the Stone Age είναι μια από τις λίγες μπάντες που δεν έχω καταφέρει να φωτογραφήσω, ούτε στην Ελλάδα αλλά ούτε στο εξωτερικό. Τα προηγούμενα χρόνια έχουν περάσει με πάρα πολλές συναυλίες και πάρα πολλά πορτραίτα, έχω ήδη καταφέρει να βαρεθώ την ψηφιακή μηχανή και έχω ξεκινήσει να ασχολούμαι πάλι με φιλμ. Είναι η εποχή που αρχίζω και συνειδητοποιώ πως άλλο νόμιζα ότι είναι η φωτογραφία, και άλλο είναι τελικά. Ταυτόχρονα αρχίζω και μελετάω την ιστορία της φωτογραφίας, και καταπιάνομαι με το τοπίο, αστικό και επαρχιακό.
ΣΗΜΕΡΑ
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ – Το Χαμόγελο Της Τζοκόντας
Διαχρονική αξία το συγκεκριμένο άλμπουμ, καταφέρνει και με κερδίζει (όπως και το σύνολο του έργου του Χατζιδάκι) όλο και περισσότερο όσο το ακούω. Αν ήταν να ναυαγήσω σε ένα νησί με μόνο ένα άλμπουμ, θα ήταν αυτό. Όσον αφορά τη φωτογραφία, ταιριάζει απόλυτα με τη μουσική - οι στιγμές που μου δίνουν μεγαλύτερη ευχαρίστηση είναι όταν έχω στήσει τρίποδο και μηχανή μεγάλου φορμά, και κοιτώντας μέσα από το θαμπόγυαλο προσπαθώ να βάλω σε τάξη το κάδρο μου.
16°
