Στις 8 Ιανουαρίου κυκλοφορεί ο καινούργιος δίσκος του David Bowie, το δεκάλεπτο “Blackstar” που το ακούω ευλαβικά και με ενθουσιασμό είναι ο προπομπός του. Βιντεοκλίπ υπερπαραγωγή, ήχος «βερολινέζικος», τα αβαν-τζάζ σύνθια και πνευστά σε συνδυασμό με τη σκοτεινή ψυχεδελική και διαγαλαξιακή sound and vision επιστροφή του παραπέμπουν όχι μόνο στην αξεπέραστη τριλογία “Low” / “Heroes” / “Lodger”, αλλά και στο “Scary Monsters”. Στο New Wave. Στους Pere Ubu. Στους σαξοφωνισμούς του John Lurie αλλά και στον Garbarek. Είναι πειραματικό αλλά και λουστραρισμένο ταυτόχρονα, ιδιοφυές μα και εύληπτο, χαοτικό μα και μετρονομημένο.
Μόνο ο κυρ-Δαβίδ μπορεί να παλαντζάρει έτσι, ανάμεσα στην πρωτοπορία και την ποπ, την ψυχεδέλεια και το industrial, τον αστρικό μυστικισμό και τη σουξέ καπατσοσύνη. Αυτή είναι και η διαφορά του από τον Scott Walker. Συνέχεια, πίσω από το “Blackstar” ακούω τον Scott Walker, μόνο που τον γέρο-Scott τον παρακολουθεί μόνο μια μυημένη σέχτα, σε αντίθεση με τον Bowie που το ξέρει το άθλημα και σκοράρει mass media.
Πιθανόν αυτός να είναι κι ένας από τους λόγους που μερίδα της ελληνικής μουσικοκριτικής ξινίζει και κακολογεί το «Μαύρο Αστέρι». Του βρίσκει ψεγάδια, το ειρωνεύεται και σπεκουλάρει ως προς το... how it had to be! Θα μου πεις, γούστα είναι αυτά και ελληνική κριτική είσαι: και με τα τελευταία των New Order και Chemical Brothers το ίδιο δεν έγινε;
Δεν βαριέσαι! Καθείς εφ'ω ετάφη και ετάχθη! Ο Bowie στα αστέρια και κάποιοι άλλοι στον υπόνομο του ίντερνετ. Και μάντεψε αν μπορείς σε ποιο από τα δυο «διαστήματα» κατοικεί ο Λέστερ Μπανγκς!
20°
