Χωρίς διάθεση για ανατροπές και με σεβαστικό πνεύμα, από τη μία ο Γιώργης Ξυλούρης (ή Ψαρογιώργης, γιος του Ψαραντώνη) και ο Γιάγκος Χαιρέτης, που εκπροσωπούν την κρητική παράδοση, κι από την άλλη οι ροκ/εναλλακτικοί Γιάννης Αγγελάκας και Νίκος Βελιώτης, συναντιούνται, μιλάνε, τρώνε, πίνουνε και ηχογραφούν ένα δίσκο της (έστω και «ανορθόδοξης») παρέας. Παραδοσιακές μελωδίες και στίχοι με ντοπιολαλιά, το διονυσιακό πνεύμα της κρητικής μουσικής αντικαθίσταται από έναν «πιο dub» χαρακτήρα, η αγάπη και ο σεβασμός είναι εμφανής. Θεωρητικά δύο διαφορετικοί μουσικοί κόσμοι, που δεν καταγράφουν όμως το ειδικό τους βάρος ισομερώς για να δημιουργηθεί μια «ίντριγκα». Η παράδοση κυριαρχεί.
Spectralfire- Spectralfire (***)
Ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης «διαχωρίζει» τη θέση του από τον ήχο των Mondrec (παρότι συνδημιουργός τους) και κάνει ένα προσωπικό άλμπουμ σαν να γράφει σάουντρακ για τη νύχτα στις πόλεις, για τη μελαγχολία του έρωτα, για τις περιπλανήσεις στο διάστημα. Samples, Beatbox, Synthesizers και φροντισμένα φωνητικά εμπλέκονται με το πιάνο και την ηλεκτρική κιθάρα στην προσπάθεια να δημιουργηθούν ατμόσφαιρες, εικόνες και διαθέσεις για ένα «μεταμεσονύχτιο, φασματικό, ηχητικό ρομάντζο», όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος. Η αγωνία του πρώτου δίσκου τον παρασύρει –μερικές φορές– σε μια «φλυαρία» και διάθεση επίδειξης που στερεί από το άλμπουμ αυτό που ξεκίνησε να είναι: απλό και ατμοσφαιρικό.
Τιμά τη διεθνή pop παράδοση, γνωρίζει τη φόρμα της, την αισθητική και την ιστορία της και με αυτά τα εφόδια δημιουργεί ένα (ακόμη) άλμπουμ με ιδιαίτερο και προσωπικό χαρακτήρα, ενώ είναι σαφές πως έχει το χάρισμα της (λειτουργικής) μελωδίας. Απλά και όμορφα τραγούδια, ευπρόσδεκτα κλισέ με τα φωνητικά, electropop αναμνήσεις από τα 80s, rock & roll κιθάρες, αλλά και κάποιες συνθέσεις με αστοχίες που αποδυναμώνουν το εξαιρετικό σύνολο.
16°
