Επίδειξη φωνητικών δυνατοτήτων για χάρη (κυρίως) του αμερικάνικου κοινού, που τόσο την έχει αγαπήσει. Μόνο που η Florance έχει κερδίσει τις εντυπώσεις με αυτό τον οπερετικό, progressive και συμφωνικών διαστάσεων ήχο, κι εδώ με τα τραγούδια της «γυμνά» και με μάλλον αμήχανες διασκευές (παρά την ολοφάνερη μουσική φροντίδα) η επιδιωκόμενη κατανυκτική ατμόσφαιρα δεν εμφανίζεται.
Sleight Bells - Reign of Terror (**)
Το ντουέτο απ’ το Μπρούκλιν –που τόσο κανάκεψαν διάφοροι «ειδικοί του εναλλακτικού» με τον προηγούμενο δίσκο του– επιχειρεί ένα φορμαλιστικό και επί τούτου συνδυασμό noise rock και shoegaze με heavy metal εκρήξεις και gothic «ποιητική» θεματολογία γεμάτη θανάτους, αίματα και αυτοκτονίες κι όλ’ αυτά τραγουδισμένα με «αναιμικά» και «αχνά» φωνητικά. Όλα για το στιλ, γιατί αν «ξεπουπουλιάσεις» τα τραγούδια απ’ τα φτιασίδια τους δεν μένει τίποτα.
Η πετυχημένη funk/soul μπάντα από την Αυστραλία κάνει για πέμπτη φορά καλά τη δουλειά παραπέμποντας στις 70s αναμνήσεις και καταφεύγοντας στη δοκιμασμένη λύση των guest τραγουδιστών (Aloe Blacc, Tim Rogers, Kylie Auldist, Ella Thompson, Bobby Flynn). Μια χαρά μπάντα για να παίξει στο γάμο σου ή σε ένα funky club, αλλά δεν έχει να προσθέσει ή να αφαιρέσει οτιδήποτε στην ήδη γνωστή φόρμα. Ευσεβείς μεταπράτες.
Στο τρίτο του άλμπουμ, το καλοδουλεμένο σεξτέτο δοκιμάζει να συνδυάσει ετερόκλητα στοιχεία και η συνοχή χάνεται. Όπου υπάρχει τραγούδι κυριαρχεί μια νοσταλγική αισθητική του (λεγόμενου) έντεχνου, ενώ στις οργανικές συνθέσεις το κλασικού προσανατολισμού γκρουπ προσπαθεί να βρει κοινό τόπο με ηλεκτρονικούς ήχους και να δημιουργηθεί μια θεατρική/κινηματογραφική ατμόσφαιρα, αλλά συχνά σκοντάφτει στην αδυναμία να συνομιλήσουν οι δύο αυτές ηχητικές φόρμες. Ένα ατμοσφαιρικό άλμπουμ χωρίς ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.
