Ο ενθουσιασμός των Άγγλων για το (προ 2ετίας) πρώτο τους άλμπουμ φαίνεται τώρα δικαιολογημένος. Ο δεύτερος δίσκος του Dave Okumu (και της παρέας του) είναι όπως λέει ο ίδιος: «Ένα γράμμα αγάπης προς τη θλίψη». Όταν πέθανε η μητέρα του, η γιαγιά του μαζί με άλλες γυναίκες πήγαν και την έκλαψαν με αφρικάνικα μοιρολόγια. Ο ήχος τον συγκλόνισε και επηρέασε δημιουργικά το «Rispah». Ο electropop ήχος δένει αρμονικά με τη φωνή του, οι μελωδίες είναι υψηλού επιπέδου, τα μοιρολόγια ακούγονται στο βάθος, οι Invisible έχουν μέλλον.
Calliope Tsoupaki Medea (***)
Η «Μήδεια», μια διαρκής καλλιτεχνική πρόκληση για σκηνοθέτες, ηθοποιούς ή μουσικούς που καταπιάνονται με την περίπτωσή της, «βασανίζει» χρόνια την Πειραιώτισσα μουσικό που κάνει καριέρα στην Ολλανδία και συχνά ασχολείται με ελληνοπρεπή θέματα. Εδώ εμπνέεται από τη «Μήδεια» της Κάλας και του Παζολίνι για ένα «μελόδραμα για 8 όργανα», όπως το χαρακτηρίζει η ίδια, αλλά ακούγεται περισσότερο σαν δράμα στο οποίο προσπαθεί να χωρέσει τα υπόκωφα συναισθήματα, την τραγικότητα, τη μελαγχολία, τις οξύμωρες πράξεις μιας γυναίκας τόσο μυστηριώδους όσο το χαμόγελο της Τζοκόντα.
Οι γκρίζες αποχρώσεις τού ταιριάζουν γάντι, η φωνή του υπογραμμίζει τη θλίψη, η ποίηση του Καββαδία και του Ταρκόφσκι συμπληρώνουν το λόγο του. Εδώ η βάση είναι ο ήχος της κιθάρας, που φτάνει ως την αμερικάνικη έρημο (εκτός απ’ τον ίδιο παίζουν ο Μ. Αγγελάκης και ο Στ. Ιωάννου) και βοηθάει σε μια αίσθηση spoken word, ενώ οι απλές μελωδίες δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Ένα πολύ πειστικό άλμπουμ.
Το ελληνικό (;) hip-hop είναι εγκλωβισμένο σε ένα μικρόκοσμο που προϋποθέτει πολιτικοκοινωνικές ρίμες και «φιλοσοφικά» συμπεράσματα, αλλά αυτό συχνά το εκθέτει η νεανική αισθητική. Το μουσικό μέρος στέκεται αξιοπρεπώς και φανερώνει μεράκι, αλλά η ανακολουθία των «οργισμένων στίχων» με την καθώς πρέπει ερμηνεία και οι –συχνά– χωρίς συνοχή λέξεις δεν συμπαραστέκονται θετικά στο τελικό αποτέλεσμα.
23°
