Πολλοί βγάζουν φλύκταινες στο άκουσμα του ονόματος Lana Del Rey. Συνυπολογίζοντας όλους όσους ορκίζονται στο έργο του Notorious B.I.G., αυτό το post ίσως δεν συγκινεί, εκτός αν προτίθεσαι να δανείσεις τα αυτιά σου στο άκουσμα χωρίς αναστολές για λίγα λεπτά.
Για τη Lana, τα γεγονότα είναι λίγο έως πολύ γνωστά: Πρωτοεμφανίστηκε στο ίντερνετ πέρυσι, με ένα φαινομενικά ερασιτεχνικό κλιπ του «Video Games», που έσπασε τα κοντέρ του YouTube. Έχοντας ξεπεράσει τις 20 εκατομμύρια θεάσεις, συνέχισε με το «Blue Jeans», το οποίο έφτασε γρήγορα τα 6 εκατομμύρια χτυπήματα, βοήθησε να ξεπουληθούν όλες οι επικείμενες συναυλίες και της έδωσε ένα - δυο σημαντικά βραβεία στις κατηγορίες τις σχετικές με το next big thing. Και τώρα έχει πλέον ένα ντεμπούτο στην αγορά, το «Born To Die», για να χτίσει πάνω σε όλο αυτό το hype. Είναι καλή; Είναι καλλίφωνη, όμορφη σαν ουρί του Παραδείσου και διαθέτει εξαιρετική αίσθηση του στιλ, ιδιαίτερα σε μια χρονιά σαν αυτή, που το pulp επανέρχεται μαζί με την καινούργια ταινία του Ταραντίνο. Και πάνω από όλα, κομίζει στην ποπ την απαραίτητη προστυχιά που τόσο της είχαν στερήσει όλες αυτές οι γλυκούλες, πλην όμως καθώς πρέπει, Florence και Adele.
Εκμεταλλευόμενος τον ντόρο της Del Rey, και παίρνοντας αφορμή από τη δέκατη πέμπτη επέτειο της δολοφονίας του Biggie Smalls, ο παραγωγός Terry Urban χρησιμοποιεί τα άλμπουμ τους για να ενορχηστρώσει ένα ευπρεπέστατο mash up, με άφθονες καλές στιγμές, («Everything I Want», «Juicy Lolita», «Money Is The Anthem»).
19°
