Ένα σωρό τίτλοι χωράνε στη ζωή του Seasick Steve, κανείς όμως δεν μπορεί να την περιγράψει ολόκληρη. Αν ο Θανάσης Βέγγος ήταν η πιο γνωστή εκδοχή ενός είδους Έλληνα που δεν θα ξανακυκλοφορήσει πια γιατί η ίδια η ζωή απέσυρε το μοντέλο, αντικαθιστώντας το με άλλα πιο επιτήδεια, πιο βίαια, πιο εγωιστικά, με περισσότερο θράσος, αγενή, κουτοπόνηρα και αβάσιμα επηρμένα, έτσι κι ο Seasick Steve ίσως είναι η τελευταία εκδοχή ενός μοντέλου που έρχεται από το παρελθόν της Αμερικής και περπατάει στον ίδιο δρόμο με τον Woody Guthrie, τον Lead Belly, τον Jack Cerouak. Ένα μοντέλο που –εδώ και καιρό– έχει σταματήσει η παραγωγή του και ο γεννημένος το 1941 Steven Gene Wold είναι το τελευταίο απομεινάρι. Μουσικός του δρόμου, hobo, περιπλανώμενος εργάτης, αυτοδίδακτος μπλουζίστας και γενικά… ό,τι κάτσει, ο Seasick Steve είναι στο δρόμο απ’ τα 14 του, από το Όκλαντ στο Δέλτα του Μισισιπή, στο Μέμφις και στο Τενεσί κι από κει στο Σαν Φρανσίσκο και στο Haight Ashbury, όχι για τόσο για τη rock φάση που ούτως ή άλλως τον πέταξε απ’ έξω, αλλά γιατί είχε τσάμπα φαΐ και εύκολες γυναίκες.
Εκεί άκουσε τους Steve Miller Blues Band, τους Santana Blues Band, τους Paul Butterfield Blues Band και την Janis Joplin (που έγινε φίλη του) να παίζουν «blues», κι αφού σκέφτηκε πως αυτό δεν είναι στ’ αλήθεια blues, κατάλαβε πως ο δικός του τρόπος δεν είχε πια πέραση και την κοπάνησε για την Ευρώπη. Τα δικά του τραγούδια ήταν του δρόμου και τα ’χε μάθει από παλιούς «ρεμπέτες» που δούλευαν στο συνεργείο του παππού του, όπως ο Pee Wee Crayton και ο θρυλικός KC Douglas που όχι μόνο του έμαθε να παίζει blues κιθάρα όπως έπαιζαν οι μπλουζίστες του Μισισιπή, αλλά του έμαθε να φτιάχνει και αυτοσχέδια όργανα, κιθάρα και μπάντζο, κάτι που του φάνηκε πολύ χρήσιμο όταν έφτασε το 1972 στο Παρίσι με $ 10 στην τσέπη κι άρχισε να παίζει από δω κι από κει και να κοιμάται κάτω από γέφυρες. Και μετά Αγγλία, Νορβηγία (όπου και παντρεύτηκε) και πάλι πίσω για να στήσει ένα στουντιάκι στο Σιάτλ, να γίνει φίλος του Kurt Cobain και να ηχογραφήσει συγκροτήματα όπως οι Modest Mouse και οι (riot grrrls) Bikini Kill. Ο μύθος λέει πως έχει αλλάξει 200 σπίτια (και σκυλόσπιτα, όπως τα λέει ο ίδιος).
Και μετά τη σκηνή του grunge στο Σιάτλ, που τον αγάπησε και τον «υιοθέτησε», ήρθε η σειρά των νεότερων να τον ξανα-ανακαλύψουν: o Jack White, o Nick Cave, οι Black Keys τού έδωσαν την ώθηση να βγει –επιτέλους– στην επιφάνεια και να έρθει, πριν από μερικά χρόνια, η δικαίωση. Φυσικά στην Αγγλία και στην Ευρώπη, γιατί η Αμερική ποτέ δεν τους συμπάθησε πραγματικά αυτούς τους «αλήτες του δρόμου».
Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί ο καινούργιος, εξαιρετικός, δίσκος του: «You Can’t Teach An Old Dog New Tricks», ηχογραφημένος –ως συνήθως– σε ένα 4κάναλο, με το αγαπημένο του μικρόφωνο από το 1930 και τις κιθάρες που έφτιαξε με τα χέρια του και είναι μια πολύ καλή αφορμή για να τον ανακαλύψετε. Κι αν θέλετε να πάτε ακόμη πιο πίσω, αξίζει ν’ ακούσετε το «Dog House Music» και το «Man from Another Time».
21°
