Τετάρτη 10 Αυγούστου 2016, 21:15. Φεστιβάλ Νάξου. Πλησιάζουμε. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα φτάνουν μέχρι το Σαγκρί κι ο φωτισμένος Πύργος Μπαζαίου ξεπροβάλλει στο σκοτάδι.
Παρκάρουμε όπως όπως. Δεν έχουμε εισιτήρια και η ουρά από μακριά φαίνεται μεγάλη. Ανηφορίζουμε γρήγορα προς την είσοδο. Το τσουχτερό αεράκι χαϊδεύει τη γυμνή μου πλάτη. Χμ… Κοιτάζω την ξαδέρφη μου που συγκρατεί τη φούστα της να μην την σηκώσει ο αέρας. «Δεν το σκεφτήκαμε πολύ καλά αυτό cuz», μου λέει με σπαστά ελληνικά. Πίσω μας ένα κοριτσάκι κτυπάει το χέρι του μπαμπά της ενώ εκείνος την καθησυχάζει πως σύντομα θα περνάνε πάρα πολύ ωραία.
Κοιτάζω τη μικρούλα. Είναι μικρή με ροζ κοκαλάκια …είναι Εκείνη! Κι ο ευδιάθετος κύριος που την κρατάει από το χέρι είναι αναμφισβήτητα ο Φοίβος Δεληβοριάς. Για να έρχεται ο Φοίβος σίγουρα καλά θα είναι, σκέπτομαι. Και γιατί να μην είναι δηλαδή, πότε δεν ήταν; Είχαν περάσει τρία χρόνια που είχα να δω live του Μαραβέγια. Ωραία ήταν και τότε, αλλά τότε ήμουν και δεν ήμουν.
Στην αυλή του Πύργου επικρατεί πανικός. Ο ένας πάνω στον άλλο, πού να σταθούμε; Η μακρόστενη γεμάτη με μουσικά όργανα σκηνή πιάνει το ένα τέταρτο της αυλής. Μπροστά της δεκάδες πιτσιρίκια οκλαδόν διεκδικούν το χώρο τους για το υπόλοιπο της βραδιάς. Δεξιά της μια επικλινής ράμπα οδηγεί στη σκηνή και εκεί φαίνεται να έχει λίγο χώρο. Είναι κάτω από το ηχείο βέβαια, αλλά τι άλλη επιλογή έχουμε; Και θα 'ναι κι η ξαδέρφη μου (που δεν έχει ξαναδεί το γκρουπ) πρώτη μούρη στο καβούρι . Πρώτη μούρη στην αυλή για την ακρίβεια. Κάπως έτσι βγήκε ο Κωστής στη σκηνή, σαν να βγαίνει στην αυλή του.
Με ένα μουσικό-θεατρικό Welcome to Greece, have a nice holiday! Έλληνες και ξένοι - οι οποίοι παρεμπιπτόντως ήταν αρκετοί - μπήκαν απευθείας σε ρυθμό. «How nice! He’s so happy-go-lucky» μου λέει με ενθουσιασμό η ξαδέρφη μου. Κι ενώ εκείνος φρόντιζε συνεχώς να κάνει τον κόσμο να γελάει, κάποιοι συζητούσαν πόσο σοβαρός καλλιτέχνης είναι.
Θέλει δουλειά να μιλάς ταυτόχρονα με το σώμα και με την φωνή σου, και τα δύο να συνεργάζονται άψογα και να μη χάνεται νότα, να μη χάνεται βήμα, να μη χάνεται το γέλιο σου και πάνω από όλα να μην χάνεται η στοργή σε αυτό που κάνεις.
Άκου τον, όμως. Μαζί με τα άψογα φωνητικά, τα ανάλαφρα αστεία και τους άλυτους φιλοσοφικούς γρίφους (όπως το πώς να χωρέσεις δυο γυναίκες σ' ένα κρεβάτι), κολυμπάνε κι άλλα ψαράκια, όχι τόσο άφοβα. Μπορεί δηλαδή να νιώσεις ένα τσικ, κάτι σαν δάγκωμα στη γάμπα μόλις έχεις μπει στο νερό.
Πώς είναι αυτά τα binaural beats, που ακούς δύο τόνους, αλλά νιώθεις τρεις; Κάπως έτσι. Η αδύνατη βιρτουόζα σιλουέτα που παριστάνει το σπουργίτι, κουβαλάει μια βαριά ευθύνη. Την ευθύνη του να είναι ο εαυτός του ανεξάρτητα με το τι πιστεύουν οι άλλοι γι' αυτόν. Πόσους τέτοιους έχεις γνωρίσει σε αυτό το χώρο;
Σε ένα χώρο που λειτουργεί όπως ακριβώς οι ποδοσφαιρικές ομάδες, δηλαδή με το διαίρει και βασίλευε, και το «έντεχνο» επιχειρηματικό πλάνο στηρίζεται εξ ολοκλήρου στα «διαρκείας» των απανταχού επαναστατών, αλήθεια πόσο εύκολο είναι να πηγαίνεις κόντρα στην προσδοκία του κοινού;
Ευτυχώς οι βαρύτερες σκέψεις μου κόπηκαν με ένα χαμόγελο. Το χαμόγελο του Σαντορινιού ντράμερ στον αριστερόχειρα κιθαρίστα. Αυτούς δεν μοιάζει να τους απασχολεί τίποτα. Είναι όμορφοι, χαρούμενοι και ανάλαφροι, νομίζεις πως είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στο κόσμο.
Ο μπασίστας και ο πνευστός από την Αυστραλία είναι πιο σοβαροί, κοιτάνε καλά καλά το κοινό να πιάσουν αντιδράσεις. Σε ένα ταρατσάκι από πάνω μας κρέμονται χέρια και πόδια που κινούνται ρυθμικά. Δεν μπορώ να τους διακρίνω όλους, αλλά βλέπω μερικές γνωστές φυσιογνωμίες.
Ο Αϊβαζής και ο Βαγγέλης από τους Συμμαθητές έχουν κρεμαστεί στο πρεβάζι κανονικά και χαβαλεδιάζουν με τον Μαραβέγια. «Αυτοί είναι κάπως ωραίοι, ε cuz?» «Ηθοποιοί είναι», της απαντάω.
Κι ενώ οι φίλοι ανέβαζαν τον Κωστή από τα ψηλά, ο αδερφός του τον στήριζε από τα χαμηλά. Αδερφός σε όλα του ο Νίκος, στεκόταν ετοιμοπόλεμος ανάμεσα στα Ναξιωτάκια, σαν σωματοφύλακας. Περίμενε σινιάλο για να παρέμβει αν χρειαστεί. Δύσκολη η δουλειά του μάνατζερ.
Κι ενώ η επιτυχία μιας συναυλίας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους ανθρώπους της, το αν τελικά θα ανέβεις στο Κατάστρωμα και θα ταξιδέψεις εξαρτάται κυρίως από το περιβάλλον. Κι εγώ ήμουν στο νησί της Αριάδνης. Σ' ένα νησί τόσο μαγικό, που όλα γίνονται μόνα τους. Αρκεί να δέχεσαι την υπερρεαλιστική ομορφιά της φύσης.
Να δέχεσαι, την ώρα που όλοι τσαλαπατούν, να σε φιλήσει ο άνεμος, να σ ' αγκαλιάσει ο Πύργος που σαν Βούδας τα πέτρινα χέρια του γύρω σου, να χορέψεις με τα εκατοντάδες πεταλουδάκια που συγκρούονται ξέφρενα σαν μποζόνια μέσα στις κοσμικές ακτίνες του μπλε προβολέα, που είναι πιο μπλε κι από τα νερά της Πλάκας, να πετάξεις μαζί με τον καπνό που τον πήρε ο αέρας πριν προλάβεις να τον τυλίξεις, αλλά ποιος νοιάζεται για τον καπνό όταν ο αέρας μυρίζει ρίγανη και αλάτι;
Ο Κωστής λέει πως θέλει να φύγει να αλλάξει Θεό.... εγώ πάλι όχι. Είμαι ακριβώς εκεί που θα θελα να είμαι. Νάξος - Μαραβέγιας 1-1.
22°
