Mε τον Κώστα στο σχολείο το είχαμε μοιράσει το γράψιμο στο θρανίο. Ο διπλανός μου, φανατικός των Iron Maiden και των Motorhead, εγώ των Bauhaus και των PiL. Ωστόσο σε χρόνο dt είχαμε μάθει τα πάντα για τις μουσικές εμμονές του άλλου. Ήξερα όλους τους στίχους του Νumber of the Βeast και του Αce of Spades που δεν μου φαίνονταν και τόσο μακριά από τον ήχο των Ramones για παράδειγμα και ο Κώστας ήξερε ποιος είναι ο Peter Murphy και άκουγε για τον Brian Eno μέσω Third Unkle. Στις κασέτες που ανταλλάζαμε σταδιακά γέμιζαν με κομμάτια του άλλου. Με άνεση. Στο θρανίο γραφοσβήνονταν στίχοι από τα κομμάτια τους και μαθαίναμε βιογραφικά, δισκογραφίες, τραγούδια του κάθε νέου άλμπουμ που κυκλοφορούσε, γιατί τα παλιά τα ξέραμε και οι δύο νεράκι, δημιουργώντας στο μυαλό μας φανταστικά wiki σεντόνια. Κάπως έτσι ο Lemmy και ο Bruce Dickinson αντάλλασαν ματιές και απόψεις με τον Peter Murphy και τον John Lydon σε ένα ασταμάτητα μοιρασμένο μουσικό μάθημα. Το Run to the Ηills και το Ιron Fist συναντούσαν το Ιn Fear Of Fear και το Ηollow Hills. Πολύ πιο κοντά από όσο καθορίζουν ενίοτε οι μουσικές ταμπέλες. Η είδηση του ξαφνικού θανάτου του Lemmy μου ξύπνησε τη μνήμη από το ιδιότυπο αυτό εφηβικό music war και την σπίντα που διεθέταν τα κομμάτια του. Έφυγε γρήγορα στο τέλος μιας γεμάτης χρονιάς έχοντας άπειρους φίλους από όλα τα μουσικά είδη που μοιράζονται σήμερα ασταμάτητα την αγάπη τους. Από τον Οzzy μέχρι τον Flea. Από τον Βilly Idol μέχρι τον Mark Lanegan. R.I.P. Lemmy.
17°
