Θα βρει κάποιος «υπεύθυνος» ένα λογικό επιχείρημα να πει –τώρα που το θέμα του ΦΠΑ είναι talk of the town– γιατί το βιβλίο και ο δίσκος έχουν διαφορετικό ΦΠΑ, γιατί η συναυλία φορολογείται περισσότερο από τη θεατρική παράσταση;
Τι είδους «πολιτιστικός ρατσισμός» είναι αυτός; Ποιος κρίνει και με ποια κριτήρια ότι άλλο η μουσική και άλλο το βιβλίο, άλλο η συναυλία και άλλο το θέατρο; Στη χώρα του «ό,τι να ’ναι» όλα συνεχίζουν να κανονίζονται στη διακεκαυμένη ζώνη πέραν της κοινής λογικής η οποία διαρκώς θυσιάζεται ως άλλη Ιφιγένεια για να πλεύσουν τα πλοία. Όμως… «με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;». Τα πλοία δεν πάνε πουθενά, τα πανιά δεν φουσκώνουν, η ακινησία είναι πλήρης.
Μέσα σε αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό που έχει χρόνια να συναντηθεί με τη λογική και να πει μια κουβέντα με τα πραγματικά προβλήματα, συνεχίζουν να βγαίνουν δίσκοι και να γίνονται συναυλίες και μάλιστα χωρίς φωνασκίες, αντίθετα με άλλους αντιπαραγωγικούς κλάδους που έχουν όμως ισχυρή συνδικαλιστική εκπροσώπηση και μπορούν να κάνουν φασαρία και… ω του θαύματος(!) να εισακούονται. Συμπέρασμα; Και μόνο που κυκλοφορούν ακόμη δίσκοι στην Ελλάδα είναι ένας άθλος…
Theodore - It Is But It’s Not
Ο συμφωνικός μεγαλοϊδεατισμός και οι «εύκολες» μελωδίες αδικούν τις εμφανείς δυνατότητες του Theodore, που τις ακούς στο παίξιμο του πιάνου του, στα λίγα τραγούδια που καταφεύγει στην απλότητα κι όταν ερμηνεύει προς τα μέσα κι όχι προς τα έξω.
Λάμπρος Παπαλέξης & Οι Χτισμένες... των Θεμελίων - Δηλητήριο ποτισμένο με αγάπη
Με θητεία στο ελληνικό ροκ (Σαύρα των Βασιλικών Δρόμων, Φάντης Μπαστούνι & οι Άσσοι), ο Λάμπρος Παπαλέξης ευφορείται από τη μεγάλη εικόνα, αυτή που έχτισαν ο Ντίλαν, οι Byrds και οι Band, οι Doors και οι Velvets κι ακόμη δεν λέει να πέσει. Καλά παιξίματα, ωραίοι φίλοι που συνδράμουν, στίχοι που έρχονται από τον μπιτνικό σουρεαλισμό, αυτό που λέμε: ένας δίσκος συνεπής, όπως παλιά.
Κος Κ. - 40 μέρες
Ιδιοσυγκρασιακός καλλιτέχνης με λόγο που καδράρει στη στιγμή, σε εσταντανέ της ζωής, που αφηγείται ιστορίες που θα μπορούσαν να είναι και μικρά διηγήματα, με σαρκασμό, χιούμορ και ειρωνεία, με θεατρικό στιλ και έναν ήχο που δεν συνοδεύει απλώς το λόγο αλλά τον γδέρνει, τον ματώνει, τον πονάει και μετά τον γλυκαίνει. Απ’ αυτές τις περιπτώσεις που ή γουστάρεις πολύ ή απεχθάνεσαι.
Vinyl Suicide - Homeward Bound
Συνεπής και φροντισμένη ποπ, με γυναικεία φωνητικά που βοηθάνε το αισθητικό αποτέλεσμα και με ιδέες που χωρίς να είναι ανατρεπτικές δημιουργούν μια ίντριγκα. Αυτό που λες «ενθαρρυντικό ντεμπούτο».
17°
