Όταν σβήνουν τα φώτα στο πλατό ο Ανδρέας Τσιλιφώνης (ξανα)γράφει μουσικές. Το «Awake The Nights» είναι το πρώτο από μια σειρά τραγουδιών που έγραψε για την Ζeeta, μια νέα φωνή που ανακάλυψε στη Θεσσαλονίκη. Λίγο μετά την κυκλοφορία του μας εξιστορεί την καινούργια του αυτή μουσική περιπέτεια...
Ήταν μία μεγάλη παρένθεση. Τριάντα χρόνια. 'Εντονα και δημιουργικά.
Σενάρια, σκηνοθεσίες, παραγωγές σε μεγάλες ταινίες, μικρές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, production services… και διαφημιστικά... χιλιάδες διαφημιστικά…
Όλα αυτά, όμως, βάζοντας στην άκρη την πρώτη μεγάλη αγάπη... τη μουσική.
Μπορεί οι σημερινοί εικοσάρηδες να ανακαλύπτουν το «Άσε με να κάνω λάθος» και άλλοι να θυμούνται ακόμα νοσταλγικά την Cinemascope Αθήνα στην «Πόλη ποτέ δεν κοιμάται», αλλά το γεγονός παραμένει το ίδιο. Εκφραζόμουν με χαρά μέσα από τους παραγωγούς, σκηνοθέτες και όλους τους άλλους τεχνικούς και καλλιτεχνικούς συνεργάτες που δουλεύουμε μαζί στην εταιρεία παραγωγής που έχω αυτά τα χρόνια, αλλά ήμουν μακριά απο την πρωτογενή δημιουργία.
Πολλοί φίλοι με ρωτάνε συχνά «Γιατί δεν σκηνοθετείς ξανά;» και δίνω πάντα την ίδια απάντηση: «Διότι πιστεύω πως ένας καλός σκηνοθέτης πρέπει να έχει εμμονές, να βλέπει τον κόσμο μέσα από μία ματιά μόνο, τη δική του, να θελει να φτιάξει τους ήρωές του στα δικά του μέτρα, με τα δικά του πάθη, με τις προσωπικές του αγωνίες.
Εγώ πλέον έχω... κατανόηση. Αντιλαμβάνομαι τις αντίθετες απόψεις, πιστεύω πως υπάρχουν περισσότερες από μία λύσεις σε ενα πρόβλημα, θεωρώ ότι η ομαδική δουλειά μπορεί να φέρει σπουδαία αποτελέσματα.
Γι' αυτό κι έγινα παραγωγός, υπηρετώντας το Many Roads Lead to Rome σε αντίθεση με το My Way or the Highway που υποστήριζα σαν σκηνοθέτης.
Όταν, όμως, τα παιδιά μου μεγάλωσαν και τα βλέπω με χάρα να ακολουθούν το δρόμο τους −την τηλεόραση την έχω κόψει από παλιά, τα βιβλία που διαβάζω πλέον είναι συγκεκριμένης θεματολογίας−, τότε βρήκα χρόνο. Και άρχισα να ξαναγράφω μουσική και στίχους.
Αισθάνομαι ότι είμαι ένας τυχερός άνθρωπος.
Όταν πριν απο 30 χρόνια έψαχνα τραγουδιστή για ένα μονότονο, βαρεμένο, φανατίλα, ροκ κομμάτι που ήθελα να βάλω στην πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία «Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται», ο φίλος και δάσκαλός μου σκηνοθέτης Νίκος Νικολαΐδης, μου σύστησε ένα παιδί που τραγουδούσε αντάρτικα τραγούδια. Κάναμε παρέα, ακούσαμε πολλές μουσικές και δέχτηκε να πει το τραγούδι μου. Όλοι οι «επώνυμοι» φίλοι του πέσανε να τον φάνε, «τι μαλακίες είναι αυτά τα ροκ» και τέτοια. Ο Βασίλης, όμως, το πίστεψε και τραγούδησε με μοναδικό τρόπο το «Άσε Με Να Κάνω Λάθος».
Αργότερα, ο Βασίλης μου γνώρισε την Τάνια, η οποία άκουσε κι αυτή κάποια τραγούδια μου, διάλεξε κάποια, τα έβαλε στον επόμενο άλμπουμ της, κι έτσι βρέθηκα εγώ –ένας άσχετος με το χώρο– να έχουν τραγουδήσει τις μουσικές μου, δύο από τις σπουδαιότερες φωνές της χώρας μας.
Τα τελευταία χρόνια, που ξανάρχισα να γράφω τραγούδια και έψαχνα το ποιος θα τα πει, σκεφτόμουν πως μια φορά είναι τύχη, δεύτερη σύμπτωση, τρίτη δεν υπάρχει, αλλά ευτυχώς... συνεχίζω να κάνω λάθος.
Πέρυσι τον Νοέμβριο ήμουν στην Θεσσαλονίκη για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, έβλεπα το φιλμ της τελετής λήξης και παίρνω ένα μήνυμα από μία φίλη που έλεγε «παράτα ό,τι κάνεις κι έλα να ακούσεις μία απίστευτη φωνή». Ευτυχώς που ακολούθησα τη συμβουλή της κι ανακάλυψα τη Zeeta.
Δεν είχα πλεον καμία δικαιολογία για να μη βγάλω προς τα έξω όλες αυτές τις μουσικές και τα στιχάκια που με στοίχειωναν τόσα χρόνια.
Γιατί, εάν δεν εκτεθείς, δεν μπορείς να εξελιχθείς.
18°
