Ένα γκρουπ που λέγεται Girl Band και αποτελείται από 4 αγόρια που αν τα δεις στη φωτογραφία τα λες «μια χαρά παιδιά».
Αυτό το κουαρτέτο από το Δουβλίνο εισέβαλε στο σπίτι μου με τον πρώτο του δίσκο «Holding Hands With Jamie» και σε κάτι λιγότερο από 40 λεπτά και 9 τραγούδια αναστάτωσαν τη ζωή μου με τον καλύτερο τρόπο φέτος. Πέρασα μαζί τους ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο με εξαγνιστικό θόρυβο, με πνευματώδη στίχο, με δημιουργική τρέλα, με ποιητικά πλάσματα.
Καθώς άρχισαν να παίζουν σαν δαιμονισμένοι, να παράγουν τρέλα και θόρυβο, να αποβάλουν πανκ αισθητική, νομίζω πως είδα να μπαίνει απ’ το κλειστό παράθυρο το πνεύμα των Pere Ubu, των Suicide, του No Wave, τίποτα όμως δεν έμοιαζε κλεμμένο ή δανεικό. Κραυγές, οργισμένη ενέργεια, σουρεάλ στίχοι, όμως όλα καλοφτιαγμένα, προσεγμένα, φροντισμένα, δουλεμένα και αποτελεσματικά, χωρίς να «βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη», χωρίς καθόλου «ροκ χύμα», χωρίς εμφανή σημεία αναφοράς.
Όταν τελείωσαν, ο τραγουδιστής Dara Kiely μού μίλησε για τα βάσανά του με την κατάθλιψη και τις ψυχικές διαταραχές. Για τη μάνα του που προσπαθούσε να τον βοηθήσει και τον έτρεχε σε νοσοκομεία ημερήσιας φροντίδας. Για τον ψυχίατρο στον οποίο πήγε κι όταν τον ρώτησε ποιο θεωρεί το καλύτερο γκρουπ στον κόσμο, αυτός του απάντησε: «Οι Abba!». Πώς μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον να σε «κάνει καλά», όταν σου δίνει αυτή την απάντηση; Πήρε την αδερφή του, που τον συνόδευε, κι έφυγαν. Ακολουθώντας όμως τη συμβουλή της μητέρας του, να γράφει κάτι κάθε μέρα για να ξεφεύγει από την κατάθλιψη και να μένει συγκεντρωμένος, δημιούργησε ένα τετράδιο με σκέψεις, λογοπαίγνια, αστεία και κάθε τι που του πέρναγε από το μυαλό. Αυτό το υλικό που το έδειξε κάποια στιγμή στους παιδικούς του φίλους και συνοδοιπόρους τώρα στο γκρουπ, είναι η μαγιά για τους αλλόκοτους στίχους των Girl Band.
Όταν έφυγαν κι έμεινα μόνος, πλήρης κι ευχαριστημένος που μπορώ ακόμη και εκπλήσσομαι από ένα καινούργιο γκρουπ κι από ένα ντεμπούτο άλμπουμ, σκέφτηκα τον Nick Drake και τον Ian Curtis, τον Syd Barrett και τον Rocky Erickson, τον Van Gogh και τον Munch, τον Charles Mingus και τη Sylvia Plath κι όλα αυτά τα δεκάδες ποιητικά πλάσματα που δεν τα καταφέρνουν καλά με τον κόσμο ετούτο αλλά μπορούν και επικοινωνούν με το σύμπαν και με τις διαστάσεις που εμείς δεν μπορούμε, με έναν υπέροχο, απροσδιόριστο κόσμο που μόνο μέσα απ’ αυτούς μπορούμε να πλησιάσουμε και να δούμε ό,τι υπάρχει.
Κυρίως όμως σκέφτηκα πως πριν από λίγες ημέρες είχα απολαύσει ένα επίσης θαυμάσιο άλμπουμ δημιουργικού θορύβου, προϊόν της «τρέλας» κι αυτό. Οι Titus Andronicus έκαναν την καλύτερη δουλειά τους με το άλμπουμ «The Most Lamentable Tragedy», μία «ροκ όπερα» στην ουσία, βασισμένη στις εμπειρίες του αρχηγού Patrick Stickles από τη μανιοκατάθλιψη.
16°
