Ο Σερίφ είναι ένας εσωστρεφής φύλακας σε πολυκατάστημα σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας, που φιλοδοξεί να γίνει νοσοκόμος. Μια παρέα εφήβων που τον ενοχλεί, μια νεαρή δασκάλα που θα γνωρίσει τυχαία κι ένας παλιός του φίλος μπλεγμένος με τον υπόκοσμο θα αλλάξουν την ζωή του.
Η εξαιρετική ερμηνεία του Ρεντά Κατέμπ (που πρόσφατα είδαμε στο «Μακριά από τους Ανθρώπους») αποτελεί το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της ταινίας που, ακόμη κι αν στην πορεία χτίζεται πάνω στο μοτίβο μιας σχεδόν αστυνομικής ιστορίας, είναι στην ουσία ένα καλοσχηματισμένο, αληθοφανές πορτρέτο του κεντρικού χαρακτήρα της. Η ιστορία του έχει όλες τις αποχρώσεις και τις φωτοσκιάσεις, που αναδεικνύουν την πολυπλοκότητα της ζωής ενός ήρωα που αν και «συνηθισμένος» δεν παύει να είναι ενδιαφέροντας και η Ταρντιέ ξέρει πώς να φωτίσει εκτός από το εσωτερικό του και την μεγάλη εικόνα γύρω του, τον κόσμο στον οποίο κινείται. Η αποτύπωση της πραγματικότητας του αστικού ιστού μιας επαρχιακής πόλης και των χαρακτήρων που κατοικούν τις γειτονιές, όπου ζουν οι «αληθινοί άνθρωποι», είναι ζωντανή και εντυπωσιακή. Μέσα από την ιστορία του Σερίφ μπορείς να δεις μία ακόμη μεγαλύτερη, που μιλά για το πώς οι κοινωνικές, οι οικονομικές και οι συναισθηματικές συνθήκες της ζωής των ανθρώπων σαν εκείνον, καθορίζουν την «μοίρα» τους σε μια ταινία που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο (ερωτική ιστορία, αστυνομικό θρίλερ) είναι ένα πετυχημένο δείγμα σινεμά με συνείδηση και κοινωνικά ευαισθητοποιημένη ματιά. Μπορεί να μην έχει το όραμα ή την δύναμη, που θα το έκανε αληθινά ξεχωριστό, αλλά δεν παύει να είναι γοητευτικό.
Η ζωή ενός αστυνομικού θα αλλάξει δραματικά όταν το μωρό του θα πεθάνει ξαφνικά ένα βράδυ κι εκείνος θα πάρει μια παρορμητική και απεγνωσμένη απόφαση.
Η Σουζάνε Μπίερ έχει υπογράψει μερικά από εκείνα τα δυνατά δράματα, που βοήθησαν το σύγχρονο δανέζικο σινεμά να αποκτήσει τη φήμη που έχει σήμερα παγκοσμίως. Μόνο που όταν κάνεις κάτι καλά, τείνεις να το επαναλαμβάνεις. Κι όταν κάτι σου φέρνει ένα Όσκαρ (αυτό της ξενόγλωσσης ταινίας για το «Ίσως, αύριο»), τείνεις να το επαναλαμβάνεις ακόμη πιο δραματικά κι έντονα. Τόσο ώστε η «Δεύτερη αλήθεια» να περνά τα όρια του σκληρού δράματος και να τρέχει ξέφρενα προς το φτηνό μελόδραμα δίχως να αντιλαμβάνεται τη διαφορά. Η λεπτή γραμμή ανάμεσα στα ηθικά διλήμματα και τα σοβαρά ερωτήματα διασχίζεται με την ευκολία μιας δακρύβρεχτης τηλεταινίας κι αν οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από το φιλμ δεν ήταν κατά τα άλλα τόσο ικανοί και επαγγελματίες το αποτέλεσμα θα μπορούσε εύκολα να είναι αξιογέλαστο. Δυστυχώς, είναι δύσκολο να πάρεις στα σοβαρά τις ακραίες υπερβολές του σεναρίου, ακόμη κι αν το εξαιρετικό καστ κάνει ό,τι μπορεί και ακόμη κι αν τα ψήγματα μιας ενδιαφέρουσας ηθικής διερώτησης βρίσκονται θαμμένα κάτω από τις ευκολίες.
Η Ανταλάιν είναι 109 ετών αλλά η φυσική της εμφάνιση είναι μίας γυναίκας 29 ετών, γιατί δεν γερνά ποτέ. Προκειμένου να κρατήσει το μυστικό της, ζει μια μοναχική ζωή. Μέχρι να γνωρίσει τον κύριο τέλειο. Και πλούσιο. Και ευγενή. Και αισθηματία. Και δεν θα μπορέσει να αντισταθεί.
Αν η παραπάνω σύνοψη σας προϊδεάζει για μία αληθινά εξωφρενική ρομαντική μπούρδα, αυτό το οποίο σας περιμένει στην οθόνη είναι κάτι παραπάνω. Φανταστείτε ένα τσουνάμι μελοδράματος που παρασύρει στην πορεία του κάθε ίχνος λογικής και ωριμότητας και ίσως να πάρετε μία ιδέα για το τι ακριβώς είναι το «Μυστικό της Ανταλάιν». Με ένα σενάριο που θυμίζει το πιο ακραίο Άρλεκιν που (δεν) διαβάσατε ποτέ και με εικόνες που μοιάζουν βγαλμένες από σελίδες ιλουστρασιόν περιοδικών, το φιλμ απαιτεί να αφήσετε στην είσοδο κάθε αντίρρηση και όλο τον ορθολογισμό που μπορεί να διαθέτετε. Σε αντάλλαγμα θα σας προσφέρει μία υπέροχα όμορφη Μπλέικ Λάιβλι, κουκλίστικα σκυλάκια, γοητευτικές εικόνες απόλυτης κενότητας και ανάλογα με το πόσο σοβαρά θα το πάρετε, γερές δόσεις συγκίνησης ή γάργαρα, αβίαστα γέλια. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο υπάρχει μια σοβαρή πιθανότητα να το απολαύσετε!
Ακόμη
>>> Ο μυθικός Χιλιανός σκηνοθέτης Αλεχάντο Χοντορόφκσι επιστρέφει μετά από χρόνια με μία ονειρικά αυτοβιογραφική ταινία. «Ο Χορός της πραγματικότητας» (La Danza de la Realidad)** είναι μία κατά στιγμές μαγευτική, κατά στιγμές άβολα ναΐφ κινηματογραφική εμπειρία. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς τη σημασία που έχει για το σκηνοθέτη η δημιουργία της, αλλά αυτό το ποιητικό, συχνά γοητευτικό φιλμ είναι άνισο και προβληματικό.
>>> Βραβευμένη στο φεστιβάλ Βενετίας πριν δύο χρόνια, η τελευταία ταινία του Τσάι Μινγκ Λιανγκ «Αδέσποτα σκυλιά» (Jiao You)** είναι ένα φιλμ που απευθύνεται σε υπομονετικούς θεατές που δεν έχουν πρόβλημα να κόψουν τους δεσμούς με το παραδοσιακό αφηγηματικό σινεμά. Η ιστορία ενός εξαθλιωμένου πατέρα που προσπαθεί να ζήσει τα δυο παιδιά του στη σημερινή Ταϊπέι, ξετυλίγεται μέσα από όμορφες, αργόσυρτες (αλλά αληθινά αργόσυρτες) σεκάνς.
>>> Βασισμένος στην αληθινή ιστορία δυο φτωχών μεταναστών, που το 1977 έκλεψαν το φέρετρο του Τσάρλι Τσάπλιν από τον τάφο του και ζήτησαν λύτρα, «Το τίμημα της δόξας» (La Rançon de la Gloire)** του Ξαβιέ Μποβουά είναι μία κατά στιγμές συμπαθητική και τρυφερή αλλά κυρίως άνευρη dramedy με συχνά «τσαπλινικό» ύφος.
>>> Ο Κέβιν Κόστνερ είναι προπονητής της ομάδας στίβου στη μικρή πόλη ΜακΦάρλαντ στην Καλιφόρνια και θα οδηγήσει τους αθλητές του μακριά στο «Πρωταθλητές με ψυχή» της Νίκι Κάρο, που είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία.
>>> Ο Μάικλ Αλμερέιντα μεταφέρει τον «Κυμβελίνο» του Σέξπιρ στη σύγχρονη Αμερική, στον υπόκοσμο και σε συμμορίες μοτοσικλετιστών στην «Αναρχία» (Cymbeline) με πρωταγωνιστές τον Ίθαν Χοκ και τον Εντ Χάρις.
>>> Μία γυναίκα σε ένα ερημικό σπίτι κι ένας απρόσκλητος φονικός επισκέπτης συνθέτουν τα υλικά της αγωνίας στο θρίλερ του Βασίλη Κατσίκη «Παραμονεύοντας» (Lurk).
>>> Ο Νίκος Ασλανίδης στο ντοκιμαντέρ του «Παράδοξη πατρίδα» αφηγείται την ιστορία ενός άντρα του οποίου το χωριό και η οικογένεια σφαγιάστηκαν από τους Γερμανούς κι εκείνος βρέθηκε τελικά να ζει και να μεγαλώνει τα παιδιά του εκεί.
