Μη χάσετε το φιλμ της Μαργαρίτας Μαντά «Για πάντα», που παίζεται ήδη στο σινεμά «Λαϊς / Ταινιοθήκη της Ελλάδας»
Είχα την τύχη να το δω σ΄ ένα είδος ιδιωτικής προβολής και σας γράφω τώρα αυτά που σας γράφω.
Η ιστορία είναι στη βάση της πολύ απλή: ένας μηχανοδηγός που οδηγεί συρμούς του ηλεκτρικού, μοναχικός και μάλλον δειλός άνθρωπος, προσέχει μια γυναίκα (τι όμορφο πρόσωπο, τι ευγενική φιγούρα) που κάθε πρωί μπαίνει το τρένο «του» και κατεβαίνει στον Πειραιά. Την παρακολουθεί, βλέπει πού δουλεύει και πού ζει- και κάποτε βρίσκει το θάρρος να της μιλήσει. Ταξιδεύει μάλιστα κι αυτός μαζί της σαν κοινός επιβάτης σ΄ ένα βαγόνι (φωτογραφία).
Περισσότερα δε θέλω, δεν έχει νόημα και δεν ξέρω να πω- η εφημερίδα μας διαθέτει τον εξαίρετο συνάδελφο Γιώργο Κρασσακόπουλο για θέματα κινηματογράφου.
Εμένα μ΄ ενδιαφέρει περισσότερο η πλευρά της πόλης. Η ταινία εικονογραφεί -με την ενάργεια που μόνο το ασπρόμαυρο προσφέρει- την παραλληλία της ανθρώπινης μοναξιάς στην Αθήνα, με φόντο τους σταθμούς του ηλεκτρικού (αλλά και τη θέα τού τι βλέπει κανείς στα ενδιάμεσα, όταν η διαδρομή είναι επίγεια), το λιμάνι του Πειραιά, την υπέροχη ποζογέφυρα μπροστά στο τέρμα του ηλεκτρικού (που τώρα έχει καταργηθεί προσωρινά λόγω των έργων της επέκτασης του μετρό), τις πολυκατοικίες, τις αφίσες, τα συνθήματα στους τοίχους, τα φανάρια και πολλά άλλα στοιχεία στις γειτονιές της Αθήνας.
Ειδικά η εναρκτήρια σεκάνς του φιλμ, με πλάνα μέσα στις σήραγγες του τρένου από την οπτική γωνία του μηχανοδηγού, σα να οδηγεί το τρένο ο οπερατέρ, θα σας μείνει αξέχαστη.
Αξέχαστες είναι και οι φάτσες των πρωταγωνιστών, που στο έργο διατηρούν τα ονόματα των ηθοποιών που τους υποδύονται.
Τη σκηνοθέτισσα δεν την έχω δει ποτέ μου, ούτε έχω παρακολουθήσει άλλη ταινία της, παρά μονάχα έχω διαβάσει «Το πρώτο πράγμα που έκανε ο θεός είναι το ταξίδι», που δεν είναι παρά το «Ημερολόγιο γυρισμάτων» για «Το βλέμμα του Οδυσσέα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου (πολύ εντυπωσιακό βιβλίο – ντοκουμέντο, που βγήκε πέρσι απ΄ το «Μεταίχμιο»). Έχω όμως την εντύπωση ότι έχει κι αυτή όχι λίγη δόση τρενομανίας. Δηλαδή, είναι εντελώς δικιά μας, τόσο αθηναϊκά, όσο και καλλιτεχνικά. Ή εμείς είμαστε δικοί της. (Για περισσότερα σχετικά με τον ηλεκτρικό, υπενθυμίζω έναν παλιότερο City Lover: http://tinyurl.com/psmhe6m).
20°
