Κριτική για την ταινία «Αγέλη Προβάτων» με τους Άρη Σερβετάλη, Δημήτρη Λάλο, Γιάννη Βασιλώττο, Λευτέρη Πολυχρόνη σε σκηνοθεσία Δημήτρης Κανελλόπουλος.
Καλοκαίρι, ελληνική επαρχία. Ένας αγρότης αδυνατεί να ξεπληρώσει το χρέος του στον πλούσιο της περιοχής και μαζί με άλλους συγχωριανούς του, που βρίσκονται σε παρόμοια θέση με εκείνον, συμφωνούν να πάνε όλοι μαζί να μιλήσουν στον τοκογλύφο «μπας και κάνει λίγη υπομονή ακόμη ή και να κόψει λίγα από τα χρέη τους». Αγνοούν όμως πως εκείνος έχει στείλει δύο Αθηναίους μπράβους για να τους «συνετίσει».
Στην πρώτη του ταινία ο Δημήτρης Κανελλόπουλος αποφασίζει να μπει στα λημέρια της κινηματογραφικής τοκογλυφίας με ένα στόρι που έχουμε δει αμέτρητες φορές στο διεθνές σινεμά αλλά και όχι και στο ελληνικό. Μακριά από τη στιλιζαρισμένη γραφή ενός αναγνωρίσιμου crime thriller (τύπου Ταραντίνο ή Ρίτσι π.χ.), ο Κανελλόπουλος εύστοχα επιλέγει τη ρεαλιστική καταγραφή της προσπάθειας κάποιων «προβάτων να μεταμορφωθούν σε λύκους», όταν διαπιστώνουν ότι η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη. Το προσεκτικά δομημένο σενάριο σωστά ποντάρει στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και την αποστασιοποιημένη δραματουργία. Το θέμα της ερειπωμένης, παρακμιακής και θλιβερής επαρχίας που χάνει και τους τελευταίους δεσμούς ενότητας, πριν η αμφίβολη ηθική των απελπισμένων αντιηρώων μπει στην τελική ευθεία της μοιραίας κρίσης, κινεί τα νήματα μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας που όμως ποτέ δεν φτάνει στην υπέρβαση. Το φινάλε, αδικαιολόγητα τακτοποιημένο και εύκολο, δεν ταιριάζει με την ατμόσφαιρα του υπόλοιπου έργου, που δημιουργούσε τις ελπίδες για κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Υποψηφιότητα για 10 βραβεία Ίρις στην πρόσφατη απονομή της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, με το βραβείο β΄ ρόλου να αποσπά ο σχεδόν αλάνθαστος Άρης Σερβετάλης στο κομβικό ρόλο του σιωπηλού ιδιοκτήτη του τοπικού ψιλικατζίδικου.
14°
