Κριτική για την ταινία «Η ιερότητα του βουνού (The Sanctity of Space)» των Ρενάν Οζτούρκ και Φρέντι Γουίλκινσον.
Μια από τις τελευταίες απάτητες γωνιές του πλανήτη μέχρι και πριν από μερικά χρόνια ήταν το μεγάλο φαράγγι στη σκιά του Ντενάλι της Αλάσκας. Χρειάστηκε η μακρόχρονη προσπάθεια δεκάδων ανθρώπων μέχρι να κατακτηθεί η παγωμένη και επικίνδυνη βουνοκορφή της Βορείου Αμερικής.
Βλέποντας το εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ των Οζτούρκ-Γουίλκινσον, δεν μπορείς να μη σταθείς στην προσήλωση αυτών των εξερευνητών-ορειβατών σε έναν τρόπο ζωής που φλερτάρει διαρκώς με τον θάνατο. Το σκιτσάρισμα του πορτρέτου κάποιων εμβληματικών πιονέρων (όπως του φωτογράφου Μπράντφορντ Γουόσμπερν και της καταπληκτικής ιστορίας του που ξεκινά από τα 1920 και συνδέεται με την τραγική περιπέτεια της Αμέλια Έκχαρτ), οι εντυπωσιακές αεροφωτογραφίες, τα νόημα της ιδέας της εξερεύνησης που μετατρέπεται σε εμμονή και πάνω από όλα η εκτίμηση μιας πράξης που είναι αδύνατον να αποφύγει τον σωματικό κίνδυνο ή το ψυχολογικό στρες, γίνονται στιβαρά όπλα μιας ταινίας που κόβει την ανάσα όχι μόνο λόγω της ακαταμάχητης εικόνας της αλλά, κυρίως, χάρη στις απίστευτες ιστορίες μαχητικότητας και επιβίωσης που αφηγείται.
13°
