Κριτική ταινίας: Μια μέρα στη Σαγκάη

Η ταινία αρχίζει με έναν χωρισμό (η βιολονίστρια Τζίνξι ανακοινώνει στον φίλο της το τέλος της σχέσης τους καθώς ετοιμάζεται να μετακομίσει στη Βιέννη για να συνεχίσει τις μουσικές σπουδές της) και μια φρέσκια γνωριμία. Ο Πάνος, Έλληνας αρχιτέκτονας που μόλις έχει φτάσει στη Σαγκάη, πέφτει πάνω στην ταραγμένη Τζίνξι και πιάνει κουβέντα μαζί της.

«Στους περισσότερους Έλληνες όλοι οι Ασιάτες –Κορεάτες, Κινέζοι, Ιάπωνες– μοιάζετε ίδιοι», λέει ο Πάνος στην Τζίνξι, η οποία δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που ακούει, αφού οι διαφορές των συγκεκριμένων λαών είναι τόσο έντονες, σύμφωνα με εκείνη. Το «Μια μέρα στη Σαγκάη» είναι μια ελαφρώς διανοουμενίστικη ρομαντική κομεντί που μοιάζει να έχει βγει από μια συνάντηση του Ρομέρ με τον Λινκλέιτερ. Αρκετός διάλογος, μια περιήγηση στην καθημερινή Σαγκάη, ρομαντισμός και χιούμορ να εναλλάσσονται στον πυρήνα της γλυκιάς ιστορίας με πρωταγωνιστές δύο αφοπλιστικούς χαρακτήρες. Δεν μπορεί όμως ο σκηνοθέτης να αποφύγει κάποιες κοινοτυπίες αρκούμενος στη δημιουργία ατμόσφαιρας και τη γεφύρωση δύο ξένων κόσμων, χωρίς περαιτέρω αξιώσεις ή απαιτήσεις.