Κριτική για τις ταινίες της εβδομάδας 13-19 Ιανουαρίου 2022: Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό, Πράκτορες 355, Scream, Για πάντα κοντά σου και 2 ακόμη ταινίες
Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό (What do we see when we look at the sky?) *** Σκηνοθεσία: Αλεξάντρ Κομπερίτζε
Πρωταγωνιστούν: Γκιόργκι Μποκοροσβίλι, Βάκτανγκ Παντσουλίτζε, Άνι Καρσελάτζε, Γκιόργκι Αμπρολάτζε, Ολίκο Μπαρμπακάτζε
Η φαρμακοποιός Λίσα κι ο ποδοσφαιριστής Γιόργκι συναντιούνται τυχαία σε έναν δρόμο του Κουτάισι. Θα νιώσουν την έλξη μεταξύ τους και θα κανονίσουν να βρεθούν την επόμενη μέρα, αλλά η μοίρα έχει άλλα σχέδια. Μια κατάρα όχι μόνο δεν θα τους επιτρέψει να συναντηθούν, αλλά θα τους στερήσει και το μεγαλύτερο ταλέντο που διαθέτουν και χάρη σε αυτό μπορούν να ασχολούνται επαγγελματικά με ό,τι αγαπούν περισσότερο στη ζωή.
Η δεύτερη ταινία του Γεωργιανού Αλεξάντρ Κομπερίτζε είναι μια χαμηλότονη, τρυφερή ιστορία με πρωταγωνιστές δύο νέους μελαγχολικούς ανθρώπους που κινούνται σε διαφορετικά σύμπαντα αλλά κάποια στιγμή οι δρόμοι τους συναντώνται. Το love story που αφηγείται ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος του «Let the summer never come again» (το προ 5ετίας, διάρκειας 202 λεπτών ντεμπούτο του Γεωργιανού δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα) είναι διανθισμένο με ποιητικές πινελιές και ανεπαίσθητα κωμικά σκετς που τονίζουν το παράλογο της ζωής και προσδίδουν στην ταινία μια μαγική –και άκρως σινεφιλική– λάμψη. Το γεμάτο συμβολισμούς και αινίγματα ελλειπτικό σενάριο δεν ακολουθεί τον δρόμο της πεπατημένης ερωτικής κομεντί. Προάγει αντισυμβατικές λύσεις με ενδιαφέροντες πειραματισμούς, ενώ και τα μυστικά του είναι καλά κρυμμένα ώσπου να έρθει το ανατρεπτικό φινάλε. Τι είναι όμως αυτό που κάνει ξεχωριστό το «Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό»; O σκηνοθέτης επιμένει στην απλότητα της αφήγησης και την καθαρότητα του βλέμματος (αυτό που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά έχει τελικά μεγαλύτερη σημασία, σύμφωνα με τον Γεωργιανό) σε μια απόλυτη ουμανιστική δημιουργία. Η ιστορία της Λίσα και του Γκιόργκι είναι σαν μια μικρή ψηφίδα στο παζλ της γκρίζας γεωργιανής καθημερινότητας, με την ποδοσφαιρική ένταση (όλη η πόλη ζει στους ρυθμούς του Παγκόσμιου Κυπέλλου ενώ ακόμη δεν έχουν κοπάσει οι πανηγυρισμοί από τον θρίαμβο της τοπικής ομάδας Τορπέντο απέναντι στην πιο ισχυρή Ντιναμό Τιφλίδας) να κουμπώνει απρόσμενα με το πνευματώδες κομμάτι ενός έρωτα σχηματισμένου από τα πιο αγνά υλικά. Είναι σίγουρο πως η ταινία χάρη στη λυρική ομορφιά και τη ζεστασιά της θα αγγίξει τον ψαγμένο σινεφίλ αλλά δεν είμαστε και τόσο βέβαιοι ότι θα έχει την ίδια απήχηση και στο πλατύ κοινό. Η υπερβολική διάρκειά του (150 λεπτά) ίσως να κουράσει κάποιους, σε αντίθεση με εκείνους που επιδιώκουν να βιώσουν όσο πιο δυνατά γίνεται το βραδυφλεγές και αυθεντικό δράμα του Κομπερίτζε. Ειδική μνεία της Διεθνούς Κριτικής Επιτροπής στο 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Οι κορυφαίες πράκτορες του κόσμου ενώνουν τις δυνάμεις τους για να εντοπίσουν ένα σπάνιο μυστικό όπλο υψίστης ασφαλείας που μπορεί να πέσει σε λάθος χέρια.
Η Τζέσικα Τσαστέιν ηγείται μιας ετερόκλητης ομάδας δυναμικών γυναικών από όλα τα πλάτη και μήκη της Γης σε μια τυπική μεν αλλά καλοκουρδισμένη κατασκοπική περιπέτεια με μερικές εκρηκτικές σκηνές πάλης. Το γυναικείο στοιχείο προσδίδει φινέτσα και χάρη στο φιλμ του κυρίως παραγωγού και σεναριογράφου Σάιμον Κίνγκμπεργκ (δεύτερη σκηνοθετική ταινία του μετά από το μπλοκμπάστερ της Μάρβελ «Dark Phoenix» το 2019), με την πλοκή να μην έχει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία εκτός της σφριγηλής παρουσίας των τεσσάρων σταρ, που εντυπωσιάζουν με τις ικανότητές τους στο κομμάτι της δράσης. Ειδικά η μονομαχία των Τσαστέιν και Κρούγκερ έχει τόσες διακυμάνσεις και ανατροπές (το θεαματικό εισαγωγικό κομμάτι στο Παρίσι διαδέχεται μία ακόμη πιο συναρπαστική καταδίωξη στο Μαρακές) ώστε μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως ο πυρήνας της –προσχηματικής πάντως– ιστορίας εντοπίζεται στην αναγκαστική συνύπαρξη της Aμερικανίδας και της Γερμανίδας κατασκόπου.
25 χρόνια έχουν περάσει από τότε που το ασήμαντο Γούντσμπορο μπήκε στην πρώτη γραμμή της ειδησεογραφίας όταν ένας δολοφόνος ξεκλήρισε μια νεανική παρέα της μικρής πόλης. Τώρα ένας νέος δολοφόνος με την ίδια στολή και τη μάσκα του Ghostface επιτίθεται κραδαίνοντας τα μαχαίρια του φέρνοντας παλιούς γνώριμους και νέα πρόσωπα σε θέση άμυνας.
Θα τρίζουν τα κόκαλα του Γουές Κρέιβεν με τη ρηχή, εξυπνακίστικη εκδοχή του διδύμου Ματ Μπετινέλι - Όλπιν και Τάιλερ Γκίλετ. Χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει καμιά νέα ή φρέσκια ιδέα, οι βασικές γραμμές του πρώτου «Scream» του 1996 τηρούνται ευλαβικά (ο δολοφόνος πριν σκοτώσει τα θύματά του τα καλεί στο τηλέφωνο, η περίφημη μάσκα και η μαύρη περιβολή εξακολουθούν να είναι τα σήματα κατατεθέν του δράστη, τα θύματα είναι κυρίως νέοι κ.λπ.) και οι όποιες αναφορές στο παρελθόν της σειράς γίνονται με μια προχειρότητα που ενώνει εντελώς άγαρμπα το χθες με το σήμερα. Μπορεί να υπάρχουν δυο-τρεις σκηνές που σε κάνουν να γελάσεις με το ειρωνικό σχόλιο για τους φανατικούς οπαδούς της σειράς (μοιάζουν τουλάχιστον βαρεμένοι, αν όχι ανισόρροποι) να βρίσκει στόχο, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογείται ο αιματοβαμμένος αυτοσαρκασμός που επιχειρείται προκειμένου να δοθεί η απάντηση στο ερώτημα «τελικά τι είναι το νέο φιλμ: sequel ή reboot?». Αυτή η μείξη πραγματικότητας και φαντασίας δεν έχει καμιά στέρεα βάση και αναλώνεται στις προαναφερθείσες εξυπνάδες, καθώς και σε τσιτάτα τύπου «το Χόλιγουντ έχει ξεμείνει από ιδέες», που στην περίπτωση των Ματ Μπετινέλι - Όλπιν και Τάιλερ Γκίλετ (μας είχαν δώσει πριν από 3 χρόνια μια άλλη αιματοβαμμένη σάτιρα με τίτλο «Είσαι έτοιμος;») ισχύει απόλυτα.
Για πάντα κοντά σου (Now here special) *** Σκηνοθεσία: Ουμπέρτο Παζολίνι
Πρωταγωνιστούν: Τζέιμς Νόρτον, Ντανιέλ Λαμόν, Αιλίν Ο’ Χίγκις
Ο τριανταπεντάχρονος Τζον έχει ελάχιστους μήνες ζωής και προσπαθεί να βρει την κατάλληλη οικογένεια για τον τρίχρονο γιο του Μάικλ.
Δύο πρόσωπα που γεμίζουν με ασύλληπτη συγκίνηση απ’ άκρη σ' άκρη το φιλμ του Ουμπέρτο Παζολίνι, ο οποίος ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας το 1997, ως παραγωγός του «Άντρες με τα όλα τους», της υπέροχης κωμωδίας που σκηνοθέτησε ο Πίτερ Κατανέο. Η τρίτη σκηνοθετική δουλειά του Ιταλού δημιουργού μετά τα «Machan» (2008) και «Still life» (2013) είναι φτιαγμένη από τα πιο ταπεινά κινηματογραφικά υλικά. Απλή αφήγηση, σεκάνς καθημερινότητας που δίνονται με σύντομους διαλόγους, έμφαση στα βλέμματα και τις κουβέντες που ανταλλάσουν οι δύο αφοπλιστικοί πρωταγωνιστές. Ειδικά ο πιτσιρικάς Ντανιέλ Λαμόν είναι θαυμάσιος κάθε φορά που πολιορκεί με τα αθώα ερωτήματά του τον παγιδευμένο πατέρα (η σκηνή με το νεκρό σκαθάρι θα σας κάνει κομμάτια), τον οποίο υποδύεται με σπάνια αυταπάρνηση ο Τζέιμς Νόρτον που γνωρίσαμε στις πρόσφατες «Μικρές κυρίες» αλλά και τον «Mr Jones» της Ανιέσκα Χόλαντ.
▶▶▶ Η βιογραφία του Όσκαρ Ρέλερ «Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ» (Enfent terrible) (**1/2) επιδιώκει να θυμίζει τόσο πολύ το σινεμά του αιρετικού Γερμανού, ώστε σε κάποια σημεία μοιάζει σαν να είναι γυρισμένη από τον σκηνοθέτη του «Καβγατζή» και του πολυβραβευμένου «Ο φόβος τρώει τα σωθικά». Τρομερές ανέκδοτες ιστορίες από τη ζωή του τρομερού σκηνοθέτη, ανακατεμένες με την ασυμβίβαστη καλλιτεχνική ματιά του, καθώς και τις εμμονές ή τους εθισμούς του. Η πληθωρική ερμηνεία του Όλιβερ Μασούτσι μοιάζει να είναι το κερασάκι στη χορταστική τούρτα του Ρέλερ (Sources of life).
▶▶▶ Το animation «Σχέδιο Διάσωσης» περιγράφει το ταξίδι στον χρόνο των Οπ και Εντ, που καταφθάνουν από τα νησιά Γκαλαπάγκος και το μακρινό 1835 στη σύγχρονη Σανγκάη και παθαίνουν πολιτισμικό σοκ από τις τρομακτικές τεχνολογικές αλλαγές, ενώ με τρόμο ανακαλύπτουν ότι το είδος τους έχει πλέον εκλείψει. Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.
20°
