Κριτική για την ταινία «Ο Shang-Chi και ο Θρύλος των Δέκα Δαχτυλιδιών» του Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον με τους Σίμου Λιου, Τόνι Λιουνγκ, Οκουαφίνα κ.ά.
Ο νεαρός Σανγκ-Τσι ζει στο Σαν Φρανσίσκο και δουλεύει σαν παρκαδόρος, μέχρι την στιγμή που του κλέβουν το μενταγιόν το οποίο του είχε χαρίσει η μητέρα του όταν ήταν μικρός. Το παρελθόν ζωντανεύει για τον ήρωα που συνειδητοποιεί πως έχει μπλέξει στα δίχτυα της μυστηριώδους και επικίνδυνης κλίκας των Δέκα Δαχτυλιδιών που έχει αρχηγό τον πατέρα του, με τον οποίο δεν έχει ανταλλάξει κουβέντα τα τελευταία δέκα χρόνια.
Το χάρτινο υπερθέαμα που προσφέρει το φιλμ δεν γίνεται ποτέ ανιαρό ή επίπεδο. Ο «Shang-Chi και ο Θρύλος τον Δέκα Δαχτυλιδιών» είναι ένα χορταστικό κράμα χιούμορ, δράσης και δράματος, που ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην τέταρτη φάση του Marvel Universe, ενώ αποτελεί και την παρθενική εμφάνιση ενός Ασιάτη υπερήρωα. Ο σκηνοθέτης Ντάστιν Ντάνιελ Κρέτον («Αγώνας για Δικαιοσύνη») πολύ εύστοχα επιλέγει να ενισχύσει το στοιχείο της παράδοσης από τα δημοφιλή φιλμ ασιατικών πολεμικών τεχνών αντί να βολευτεί με τις εύκολες –και ενίοτε κραυγαλέες- υπερηρωϊκές λύσεις των αμερικανικών μπλοκμπάστερ. Για το λόγο αυτό η εικοστή πέμπτη ταινία του Marvel Cinematic Universe έχει ειδική σημασία αφού πατάει σε απολαυστικές χορογραφίες πολεμικών τεχνών που κόβουν την ανάσα και ταυτόχρονα διαθέτει τα λυρικά πρελούδια ενός μαγικού παράλληλου σύμπαντος. Το οπτικό όλο μεγαλοπρέπεια θαύμα στις εξαιρετικές σκηνές μαχών παντρεύεται υποδειγματικά με την ανατολική φιλοσοφία, βάζοντας στο κέντρο του κάδρου αλλά και του προβληματισμού της κεντρικής ιδέας, τον απρόβλεπτο ανθρώπινο παράγοντα.
