Κριτική ταινίας: Έλα να παίξουμε

Φώτα που αναβοσβήνουν, ανεξήγητα φαινόμενα, πλάσματα που αποκτούν μορφή μόνο μέσω της οθόνης του κινητού. Πολλά και ενδιαφέροντα καλούδια έχει η άποψη του Τζέικομπ Τσέις στο θέμα του κινηματογραφικού μπαμπούλα, ο οποίος αυτή τη φορά δεν κατοικεί σε αραχνιασμένες σοφίτες ή υγρά υπόγεια αλλά έρχεται από το δυσοίωνο παρόν και μας παρακολουθεί πίσω από την οθόνη του κινητού τηλεφώνου. Ξεκάθαρη αλληγορία για την εξάρτηση –λέγεται και κόλλημα– με το κινητό και τις υπόλοιπες ηλεκτρονικές συσκευές και φυσικά την καταστροφική χρήση τους (ειδικά για τις παιδικές ηλικίες), που μετατρέπεται έξυπνα σε ένα τολμηρό θρίλερ που δεν διστάζει να φτάσει στα άκρα, με αποκορύφωμα ένα δυνατό φινάλε που θα αφήσει άφωνο τον θεατή φέρνοντας τη μελαγχολία χέρι με χέρι με τον αυθεντικό τρόμο.