Κριτική ταινίας: Τα σκυλιά δεν φοράνε παντελόνια

Η σκανδιναβική παράδοση έχει έφεση στα πάσης φύσεως σκοτάδια. Ένα από αυτά, που περιέργως δεν έχει απασχολήσει ιδιαίτερα τους κινηματογραφιστές, είναι κι ο σαδομαζοχισμός. Στις λίγες φορές που τα δερμάτινα ρούχα με τα μαστίγια έχουν μπει σε πρώτο πλάνο, εξυπηρετούσαν κάποιες καταστάσεις που απείχαν ελάχιστα από την πορνογραφία ή τον στερεότυπο συμβολισμό του περιθωρίου. Η φινλανδική ταινία «Τα σκυλιά δεν φοράνε παντελόνια» έρχεται να καλύψει το προαναφερθέν κενό με μια ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία απώλειας και πένθους. Ο διαλυμένος ψυχικός κόσμος του ήρωα θα βρει την αχτίδα φωτός που επιδιώκει μέσα από τον πόνο και την αίσθηση πνιγμού, στην οποία επιτακτικά ζητά να τον βάλει όλο και βαθύτερα η… αφέντρα του. Ανάμεσα στα δύο αυτά πλάσματα θα προκύψει μια απρόβλεπτη οικειότητα που ξεπερνά τα σχηματικά κλισέ γύρω από τα «άτακτα σκυλιά» και της τιμωρίας που τους αρμόζει και γεννά αυθεντική τρυφερότητα- λέμε τώρα. Έχει κάποιες ζόρικες καταστάσεις η ταινία με εικόνες που δοκιμάζουν την αντοχή του θεατή αλλά κι ένα ευπρόσδεκτο υποδόριο χιούμορ που αποφορτίζει την κλειστοφοβική και δραματική ατμόσφαιρα. Κυρίως πετυχαίνει να βρει το στόχο της επειδή συνδέει με αισθητική μεγαλοπρέπεια και συναισθηματική βαρύτητα τον σαδομαζοχισμό με μια ιστορία αγάπης. Κάτι που ίσως να βλέπουμε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη με τέτοια απλότητα.