Η πρώτη ταινία του Μάικ Λι μετά το «Another Year» είναι ένα βιογραφικό πορτρέτο ενός από τους πιο διάσημους ζωγράφους της Μεγάλης Βρετανίας, ίσως του καλύτερου των ρομαντικών, πρωτοπόρου στην εποχή του, αλλά κι ενός δύσκολου, παράξενου ανθρώπου.
Ο Τίμοθι Σπολ υποδύεται τον Τέρνερ σε μια περίοδο 25 χρόνων, από την ακμή της καλλιτεχνικής του δημιουργίας μέχρι το θανατό του, σε μια ερμηνεία που είναι αναμφίβολα εντυπωσιακή, αλλά σε μια ταινία που δεν κατορθώνει να γίνει όσο παθιασμένη θα περίμενε κανείς. Ο Τέρνερ, όπως τουλάχιστον τον βλέπουμε στο φιλμ του Λι, το οποίο ο ίδιος δηλώνει ότι είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και σε ιστορική έρευνα, αλλά δεν ενδιαφέρεται για την ακριβή ιστορική αλήθεια μα για μια απόσταξη του χαρακτήρα του, μοιάζει ένα ενδιαφέρον παράδοξο.
Από τη μια συγκλονιστικός καλλιτέχνης, πρωτοπόρος στην εποχή του, από την άλλη ένας άνθρωπος ατελής, συχνά στα όρια του άξεστου, με προβλήματα στις σχέσεις του με τους γύρω του. Προσκολλημένος στον πατέρα του, με μίσος για τη μητέρα του που έπασχε από σχιζοφρένεια, πατέρας δύο κοριτσιών που ακόμη κι αν βοηθούσε οικονομικά δεν μοιάζει να ενδιαφέρθηκε ποτέ γι’ αυτά, εραστής και σύντροφος μιας σχεδόν συνομήλικής του γυναίκας, αλλά διατηρώντας και σεξουαλικές σχέσεις με την οικονόμο του.
Το φιλμ δοκιμάζει να μιλήσει για την απόσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη και είναι αναμφίβολα μια γοητευτική απόπειρα, δίχως όμως να κατορθώνει να σε παρασύρει όσο θα περίμενες από ένα σκηνοθέτη που ξέρει να μιλά με συναρπαστικό τρόπο για την ανθρώπινη κατάσταση.
Στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ, χτες το βράδυ το «Timbuktu» του Αμπντεραχμάν Σισακό έκανε μια σκληρή δήλωση καταγγελίας για τον τρόπο που οι φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι επιβάλλουν έναν παράλογο θρησκευτικό νόμο στη χώρα, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να υπακούν σε παράλογες απαγορεύσεις και τιμωρούν με την εφαρμογή της Σαρία με σκληρότητα που ξεπερνά κάθε λογική.
Το φιλμ του, τοποθετημένο στην πόλη του Τιμπλουκτού στο Μάλι, έχει συχνά τις ατέλειες ενός ναΐφ φιλμ που θέλει να περάσει ένα μήνυμα, αλλά και τη δύναμη μιας ιστορίας που δεν μπορεί παρά να σε σοκάρει ακόμη κι αν δεν προσπαθεί να γίνει ποτέ καταγγελτικό ή υπερβολικά μελοδραματικό.
Κινούμενο ανάμεσα στην ομορφιά του τοπίου και την απλή γοητεία των ανθρώπων που το κατοικούν και στη σκληρή, απάνθρωπη λογική μιας ομάδας ξένων, τυφλωμένων από το θρησκευτικό φανατισμό, το «Timbuktu» παραδίδει ένα φιλμ που, όπως λέει ο σκηνοθέτης του, θέλει να φέρει στο φως ένα έγκλημα για το οποίο δεν μιλά σχεδόν κανείς.
Εντωμεταξύ, στο κόκκινο χαλί, η Νικόλ Κίντμαν περπάτησε με το κεφάλι ψηλά παρά τις κακές κριτικές που πήρε το «Grace of Monaco» και προσδίδοντας στην έναρξη του φεστιβάλ τη λάμψη που περίμενε από μια τέτοια πρεμιέρα. Διότι οι ταινίες της έναρξης στις Κάννες δεν είναι πάντα απαραίτητο να είναι καλές, οφείλουν όμως να είναι λαμπερές!
13°
