Κριτική για την ταινία «Ηρωικά χαμένοι (Heroic losers)» του Σεμπαστιάν Μπορενστάιν με τους Ρικάρντο Νταρίν, Λούι Μπραντόνι, Βερόνικα Λίνας, Ντανιέλ Αραόθ
Τον Αύγουστο του 2001 στην κωμόπολη Αλσίνα, που βρίσκεται κοντά στο Μπουένος Άιρες, μια παρέα φίλων σχεδιάζει την αγορά μιας παλιάς σιταποθήκης με σκοπό την ίδρυση ενός αγροτικού συνεταιρισμού. Ο ιδιοκτήτης της σιταποθήκης ζητά 250.000 δολάρια, εκείνοι καταφέρνουν να μαζέψουν γύρω στα 150.000 με τη συνδρομή φίλων και γειτόνων, αλλά λίγο πριν πάρουν το δάνειο που θα τους επιτρέψει να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους πέφτουν θύματα μιας διπλής γκαντεμιάς. Αφενός η χώρα πέφτει στη δίνη της σκληρής οικονομικής κρίσης του Δεκέμβρη του 2001 κι αφετέρου οι οικονομίες τους κάνουν φτερά λόγω της καλοστημένης κομπίνας ενός τραπεζίτη κι ενός δικηγόρου.
Η ταινία που χάρισε φήμη στον Σεμπαστιάν Μπορενστάιν ήταν «Η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό» του 2011 –είχε προβληθεί και στη χώρα μας- που αφορούσε σε μια ντελικάτη δραμεντί γύρω από την ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Πέντε χρόνια μετά ο Μπορενστάιν με τον «Πιλότο» του και πρωταγωνιστή ξανά τον Ρικάρντο Νταρίν (τον οποίο συναντάμε και στη νέα του ταινία), καταπιάστηκε με μια σκοτεινή σελίδα της σύγχρονης ιστορίας της Αργεντινής. Οι «Ηρωικά χαμένοι» είναι ακόμη μια πολιτική ταινία που όμως απεχθάνεται την στράτευση και την καταγγελία. Ο σκηνοθέτης προάγει τον ανθρωπισμό, τη φιλοτιμία και τις ψύχραιμες απόψεις. Ειδικά όταν οι τελευταίες δένουν ιδανικά με το χιούμορ, ο στόχος έχει επιτευχθεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ταινία δεν έχει ξεκάθαρη πολιτική θέση ως προς τι έφταιξε και η λατινοαμερικανική χώρα οδηγήθηκε στο μάτι του κυκλώνα της οικονομικής κρίσης. Πολιτικοί, τραπεζίτες και δικηγόροι βρίσκονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου με τους απλούς πολίτες να είναι τα πραγματικά θύματα αυτής της κατάστασης. Ο αφηγητής του φιλμ κάνει την αυτοκριτική του δίνοντάς μας τον ορισμό του βλάκα, του αφελή και του ευκολόπιστου. Συγχρόνως όμως μας ενημερώνει ότι δεν είναι και τόσο κακό να είσαι βλάκας αφού «οι βλάκες είναι άνθρωποι που σηκώνονται συνεχώς και δεν το βάζουν κάτω ποτέ». Κάπως έτσι η ταινία αφήνει στην άκρη το λάβαρο της επανάστασης και πιάνει την εργαλειοθήκη της ταινίας-κομπίνας με όχημα την εκδίκηση. Οι ήρωες, βλέποντας ότι δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους διά της νόμιμης οδού, σκαρφίζονται το τέλειο σχέδιο για να πάρουν πίσω τα κλεμμένα λεφτά. Το αν θα τα καταφέρουν ή όχι εξαρτάται από την αποφασιστικότητα, το ρίσκο αλλά και την ικανότητά τους να αντιγράψουν κατάλληλα τις ιδέες από το σινεμά (ειδική μνεία στο «Πώς να κλέψετε ένα εκατομμύριο δολάρια» με τους Πίτερ Ο’ Τουλ - Όντρει Χέπμπορν). Μέχρι τότε το κομμάτι της διασκέδασης για τον θεατή είναι απόλυτα εξασφαλισμένο και ενίοτε χορταστικό.
22°
