Κριτική για την ταινία «Το τέλειο σχέδιο (El plan)» του Πόλο Μενάργκεζ με τους Ραούλ Αρεβάλο, Αντόνιο ντε λα Τόρε, Τσέμα ντελ Μπάρκο
Τρεις άνεργοι φίλοι σκαρφίζονται το τέλειο σχέδιο που θα τους γλυτώσει από την οικονομική ανέχεια αλλά αδυνατούν να αναπτύξουν δράση καθώς μιας σειρά από απρόβλεπτα συμβάντα τους αποσυντονίζει,
Ιστορίες του κρεβατιού, φαντάσματα του παρελθόντος και ψυχολογικές μελέτες της κατάστασης τους (πάσχουμε από το σύνδρομο της θυματοποίησης λέει ο Ραμόν στον έκπληκτο Πάκο) είναι ο καμβάς της ιστορίας που φέρνει στο ίδιο πλάνο τρεις από τους κορυφαίους ηθοποιούς του σύγχρονου ισπανικού σινεμά και φυσικά την εμμονική πλέον σύλληψη της τέλειας κομπίνας. Το θετικό είναι πως το τέλειο σχέδιο ποτέ δεν παρουσιάζεται στην μεγαλειώδη εφαρμογή που θα περίμενε κάποιος και η διαρκής ματαίωση του έχει κάτι από τον αλληγορικό προβληματισμό του Μπέκετ, με μια πολιτική και χιουμοριστική ρητορική για τη δύναμη του κατεστημένου. Το αρνητικό είναι πως όλα αυτά δεν τα παίρνουμε ποτέ στα σοβαρά είτε επειδή η θεατρική δομή της ταινίας κάπου μας κουράζει είτε επειδή ο τόνος της αφήγησης είναι επιτηδευμένος και με ελάχιστες αληθινές εκπλήξεις.
