Μετά από ένα τραυματικό γεγονός η Έμα, μια νεαρή γυναίκα που ζει κυριολεκτικά μέσα στον χορό, προσπαθεί να κάνει νέο ξεκίνημα στη ζωή της.
Το πρώτο πλάνο με το φλεγόμενο φανάρι σε μια άδεια πόλη και την ηρωίδα να αποχωρεί από τον τόπο του «εγκλήματος» φορώντας στον ώμο της το αποδεικτικό στοιχείο της παράνομης πράξης – ένα φλογοβόλο– μας εισάγει σε ακόμη μία ταινία κοινωνικού προβληματισμού όπου το προσωπικό και το γενικό μπερδεύονται κάπως ακαθόριστα, αν όχι επικίνδυνα. Είναι ο ίδιος ο κόσμος που φλέγεται ή μήπως η αντίδραση της Έμα έρχεται να κάψει μια σειρά από αδικίες αλλά και άστοχες επιλογές που την έχουν περιθωριοποιήσει; Οι απαντήσεις έρχονται αργά, σαδιστικά αλλά και με θαυμάσια αφηγηματική τεχνική από τον Λορέιν. Στο επόμενο πλάνο η ηρωίδα έχει έναν έντονο διάλογο με την κοινωνική λειτουργό που της τα χώνει κανονικά. Εδώ μαθαίνουμε ότι η Έμα και ο «ηλίθιος άντρας» της έδωσαν το παιδί τους, ένα 10χρονο αγόρι ονόματι Πόλο για υιοθεσία. Η απάθεια της Έμα απέναντι στην επίθεση της λειτουργού μαρτυρά την ενοχή της. Η συνέχεια γίνεται ακόμη πιο σκληρή. Σε παράλληλη αφήγηση με τα χορευτικά μιας φλεγόμενης Γης (η Έμα είναι η βασική χορεύτρια του χορογράφου συζύγου της Γκαστόν που υποδύεται ο Μπερνάλ) μαθαίνουμε τα επεισόδια που προηγήθηκαν του χωρισμού μεταξύ Πόλο και ζευγαριού, οι οποίοι δεν είναι οι φυσικοί γονείς του καθώς τον είχαν υιοθετήσει: το κάψιμο του προσώπου της αδελφής της Έμα από τον Πόλο, οι αλληλοκατηγορίες του ζευγαριού για το μεγάλωμα του αγοριού, η παραδοχή ότι δεν έπρεπε να τον υιοθετήσουν, οι ευθύνες της καταστροφής, το δράμα μιας ολόκληρης ζωής. Όλη η ιστορία παρουσιάζεται παράλληλα με τα χορευτικά reggaeton που δίνει με τις φίλες της στους δρόμους ή τα μαθήματα χορού που κάνει σε παιδιά η Έμα. Αυτές οι σκηνές, που είναι και οι πιο δυνατές από σκηνοθετικής άποψης, μας οδηγούν από τον ποιητικό ρεαλισμό στην ωμή καταγραφή της καθημερινότητας. Ο χορός ως διαδικασία κάθαρσης, ως φάρμακο επούλωσης των εσωτερικών πληγών, ως όπλο επανάστασης αλλά και ερωτισμού, ως μέσο για να μπορέσει ο καλλιτέχνης να κατανοήσει την γκρίζα πραγματικότητα και να τη νικήσει. Όμως ο σκηνοθέτης δεν αρκείται μόνο σε αυτό: σε κάθε σεκάνς χρησιμοποιεί ένα δυνατό διάλογο μεταξύ Γκαστόν - Έμα ενώ στις πλέον καθοριστικές σεκάνς του δράματος κάποιο τρίτο πρόσωπο (της λειτουργού, κάποιας φίλης, ενός εραστή) είναι εκείνο που δίνει την οπτική μιας ψυχαναλυτικής φεμινιστικής δημιουργίας με πολιτικό χαρακτήρα. Στη σέξι, παραισθησιογόνα και άκρως πολιτική «Έμα» τα θέματα που ανοίγει ο χιλιανός δημιουργός των «No», «Neruda» και «Jackie» είναι… άπειρα –από την ευθύνη του μεγαλώματος ενός παιδιού μέχρι τη γυναικεία χειραφέτηση κι από την καλλιτεχνική εκκεντρικότητα έως την ακτιβιστική δράση– και πετυχαίνει να μη χάσει ούτε στιγμή τον έλεγχό τους. Το επίτευγμα του είναι μοναδικό αλλά η μεγαλύτερη τύχη του είναι η παρουσία της Μαριάνα ντι Τζιρόλαμο στον ρόλο της «Έμα». Η Χιλιανή (τηλεοπτική κυρίως σταρ) δίνει μια συγκλονιστική παγωμένη ερμηνεία η οποία κάνει την κάμερα να λιώνει από πυρετό κάθε φορά που την κοιτά στα μάτια.
Ο Άρης, τριαντάρης επιχειρηματίας που βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας μετακομίζει στο σπίτι του εκλιπόντος παππού του Αριστείδη, ο οποίος ήταν απόστρατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, στου Παπάγου. Σύντομα ξανασμίγει με παιδικούς φίλους αλλά και γνωρίζει έναν πρώην συναγωνιστή του Αριστείδη που θα του αποκαλύψει ιστορίες για τον παππού του τις οποίες αγνοούσε.
Από την εισαγωγή διαπιστώνουμε μια ειρωνική διάθεση του σκηνοθέτη απέναντι στη «στρατοκρατούμενη» περιοχή του Παπάγου με τα σπίτια που δηλώνουν την πατριδολατρεία τους καθώς και την εμμονή τους στο θέμα της ασφάλειας. Με όχημα το θέμα του εμφυλίου και το πώς αυτό έχει μεταφερθεί από γενιά σε γενιά ο ταλαντούχος Ζαχαρίας Μαυροειδής φτιάχνει μια απρόσμενα αιχμηρή και αποτελεσματική στις βασικές δομές της «πολιτική» ταινία (ακόμη και το σκηνικό της σύγχρονης κρίσης έχει το ρόλο του στο φιλμ) που λειτουργεί κυρίως ως απολογιστικό κείμενο παρά ως οδηγός ανάλυσης των ιστορικών αιτιών ή συνεπειών του εμφυλίου. Ο σκηνοθέτης –δεύτερη ταινία του μετά από τον «Ξεναγό»– δεν εστιάζει τόσο στη συμφιλίωση των παλιών πολιτικών αντιπάλων όσο στη συναισθηματική δοκιμασία της νέας απολιτίκ γενιάς που μοιάζει να ψάχνει το δρόμο της στα τυφλά (αυτός ο άκρατος καταναλωτισμός) και τελικά τον βρίσκει αρνούμενη τον εαυτό της. Φορώντας ο Άρης τη στολή του παππού του (που του ταιριάζει γάντι) βρίσκει τη νέα του ταυτότητα και διαπιστώνει ότι εκτός του βάρος της ιστορίας που κουβαλά, έχει στις ραφές της και κάποια μυστικά σημειώματα από το παρελθόν που πλέον μπορούν να διαβαστούν ανοιχτά και ακομπλεξάριστα.
Η καθημερινότητα μιας γυναίκας που ζει με την 86χρονη μητέρα της σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριό της Βόρειας Μακεδονίας, κι επιβιώνει συλλέγοντας το μέλι από τα ημιάγρια μελίσσια της.
Τα βασικά ατού ενός άρτιου και επιμελούς ντοκιμαντέρ είναι εδώ: επιβλητική φωτογραφία, σκληρή καταγραφή της καθημερινότητας, συναρπαστική πρωταγωνίστρια. Ακόμη κι όταν έχεις την αίσθηση ότι «τίποτα δεν συμβαίνει» στο φιλμ, με μια δεύτερη ανάγνωση αναγκάζεσαι να αναθεωρήσεις την αρχική σου εκτίμηση. Βραβευμένο στο φεστιβάλ του Sundance με το μεγάλο βραβείο, το ντοκιμαντέρ των Ταμάρα Κοτέβσκα και Λιούμπομιρ Στεφάνοφ είναι ένας ύμνος στη μελισσοκομία και την αρχέγονη ζωή που βρίθει από αμέτρητους συμβολισμούς και έχουν ως ζητούμενο τη διατήρηση της ισορροπίας στη φύση και κατ’ επέκταση στην ίδια τη ζωή. Το σπάσιμο της ισορροπίας αυτής μοιραία θα πυροδοτήσει σκληρές αλλά και συγκινητικές δοκιμασίες για τον αγώνα αυτής της γυναίκας που μοιάζει να παλεύει μόνη απέναντι σε όλες τις δυνάμεις του σύμπαντος. Το όμορφο φιλμ βορειομακεδονικής παραγωγής βρέθηκε υποψήφιο για Οσκαρ τόσο στην κατηγορία του ντοκιμαντέρ όσο και σε αυτή της καλύτερης ξένης ταινίας.
Ένα κορίτσι που είχε πέσει θύμα απαγωγής πριν από δεκαπέντε χρόνια ξυπνάει στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου χωρίς καμιά ανάμνηση του παρελθόντος. Δίπλα της κάθεται ο Δρ. Γκριν, ένας ψυχίατρος που ισχυρίζεται ότι θα τη βοηθήσει να επαναφέρει τη μνήμη της για να συλληφθεί ο απαγωγέας.
Ο ρόλος του profiler που μπαίνει στο μυαλό της κοπέλας ανήκει στον Χόφμαν, που έχει την ικανότητα να δώσει ακόμη και στις πιο ανεπαίσθητες σκηνές την ένταση που απαιτείται, ενώ ο Τόνι Σερβίλο είναι ο καταϊδρωμένος –ένας τρομερός καύσωνας βασανίζει τους ήρωες– ιδιωτικός ντετέκτιβ που είχε αναλάβει αρχικά την υπόθεση, απέτυχε και τώρα μετρά μόλις τους τελευταίους μήνες της ζωής του λόγω μιας καρδιακής πάθησης. Γεμάτο κλισέ, αναφορές σε διάσημα θρίλερ, ατμόσφαιρα και αφήγηση που σκοπό έχουν μόνο να εντυπωσιάσουν τον θεατή κι όχι να αφηγηθούν μια πειστική ιστορία, ο «Λαβύρινθος» του Καρίζι –κινηματογραφικό ντεμπούτο ενός πετυχημένου συγγραφέα αστυνομικών βιβλίων– είναι μια τρύπα στο κενό. Λίγα πράγματα λοιπόν για ένα φιλμ που εκτυλίσσεται σε ένα αφηρημένο ιταλικό τόπο και με την εικονοποίηση του κακού να γίνεται με τον πλέον σχηματικό και αφελή (ο δολοφόνος με το σαλεμένο μυαλό που φορά μια στολή κούνελου είναι από τους πιο αποτυχημένους στην ιστορία κινηματογραφικού τρόμου) τρόπο. Κρίμα, ειδικά για τον Σερβίλο που μετά από τόσες αλάνθαστες ερμηνείες εδώ καταγράφει το πρώτο αρνητικό πρόσημο της καριέρας του.
Ακόμη
»»» Στο «Sonic, η ταινία» (**) άλλος ένας ήρωας βίντεο γκέιμ γνωρίζει το κινηματογραφικό alter ego του και το μεγαλύτερο προσόν του φιλμ δεν είναι άλλο από την παρουσία του Τζιμ Κάρεϊ, που είναι ταμάμ για αυτούς τους ρόλους.
»»»Το «Κάλεσμα της άγριας φύσης» (The Call Of The Wild)είναι μια περιπέτεια του Κρις Σάντερς με τους Χάρισον Φορντ, Νταν Στίβενς και Ομάρ Σι, που μεταφέρει το βιβλίο του Τζακ Λόντον στα στάνταρ της οικογενειακής περιπέτειας.
»»» Οι «Αεροναύτες» του Τομ Χόρπερ με πρωταγωνιστές τον Εντι Ρεντμέιν και την Φελίσιτι Τζόουν φέρνει του όρους του θεάματος στο Λονδίνο του 1862 μέσω της εντυπωσιακής απογείωσης ενός αερόστατου. (Για τα δύο τελευταία φιλμ δεν έγινε έγκαιρη δημοσιογραφική προβολή).
20°
![Honeyland [Official Trailer] – In Theaters July 26, 2019](/images/640x360/3/jpg/files/YouTube/B27ORUHlp6E.webp "Honeyland [Official Trailer] – In Theaters July 26, 2019")
