Ο ανθρωπιστής μουσικός, ο πληθωρικός σταρ, ο ασυμβίβαστος καλλιτέχνης, ο λατίνος εραστής. Από όποια γωνία κι αν δει κάποιος την ζωή του Λουτσιάνο Παβαρότι, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει ότι ήταν ένα φαινόμενο που ξεπέρασε τα όρια της όπερας και κατάφερε να γίνει γνωστός ακόμη και σε ανθρώπους που ελάχιστη σχέση έχουν με το λυρικό θέατρο.
O Ρον Χάουαρντ («Απόλλων 13», «Ένας υπέροχος άνθρωπος», «Rush») διεξάγει μια εξονυχιστική έρευνα για τον καλλιτέχνη και άνθρωπο Παβαρότι για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το τίμημα της διασημότητας μερικές φορές ισοδυναμεί με κατάρα. Σε ένα άρτιο - αλλά και χωρίς αφηγηματική πρωτοτυπία- ντοκιμαντέρ που φωτίζει τους σημαντικότερους σταθμούς της καριέρας καθώς και τις πιο προσωπικές στιγμές της θυελλώδους ζωής του Παβαρότι, ο σκηνοθέτης προάγει την συναισθηματική ένταση αντί της κριτικής αποτίμησης. Ο Χάουαρντ επιλέγει να αξιοποιήσει εναλλακτικά τον αρχειακό θησαυρό που έπεσε στα χέρια του για να θίξει ζητήματα όπως η φήμη, το σταρ σίστεμ και η ιδιοφυία στην τέχνη αντί να μπει βαθιά στην ψυχή του τενόρου από την Μόντενα που άγγιξε το τέλειο όσον αφορά τους υψηλότερους φθόγγους στην μουσική κλίμακα της δικής του κλάσης. Στο ντοκιμαντέρ μιλούν πολλοί μουσικοί για την αξία του, αποκαλύπτουν φίλοι και συγγενείς τις ιδιορρυθμίες, τις αδυναμίες – αν και έδειχνε χαλαρός πριν από κάποια live του στην πραγματικότητα είχε τρομερό άγχος- αλλά και τα χαρίσματα του (αδιαπραγμάτευτη η αγάπη και η πίστη του στον άνθρωπο), ενώ παρουσιάζονται ανέκδοτα υλικά από τις προσωπικές στιγμές του όπου ο ίδιος ο καλλιτέχνης δίνει το στίγμα της κοσμοθεωρίας του που κινούνταν γύρω από τα αγαπημένα του θέματα: το τραγούδι, το φαγητό, τη γυναίκα. Μάλιστα λόγω της αδυναμίας του στις γυναίκες έγινε κάποια εποχή πρωτοσέλιδο στις κίτρινες φυλλάδες και θέμα για τα κουτσουμπολίστικα πρωινάδικα όταν ερωτεύτηκε τη νεαρή Νικολέτα και χώρισε την επί 34 χρόνια σύζυγο του. Σε κάποια σκηνή του φιλμ ακούγεται ότι η μεγαλύτερη επιτυχία του Παβαρότι ήταν πως έφερε την όπερα πιο κοντά από κάθε άλλον τραγουδιστή της στο κοινό. Για αυτό και μόνο το λόγο ο Χάουαρντ προσπαθεί να μας πείσει να λατρέψουμε τον θρυλικό τενόρο. Και για να τα καταφέρει επιστρατεύει απλές ανθρώπινες και νοσταλγικές ιστορίες από τη ζωή του ήρωα του που τις «ντύνει» εύστοχα με την θεϊκή φωνή του.
Και Μετά Χορέψαμε (And Then We Danced) (***) Σκηνοθεσία: Λεβάν Ακίν
Πρωταγωνιστούν: Λεβάν Γκελμπαγκιάνι, Μπάμπι Βαλισβίλι, Ανα Τζαβακισβίλι
Ο νεαρός χορευτής Μεράμπ βρίσκεται κοντά στο μεγάλο του στόχο που είναι να γίνει δεκτός στην Ακαδημία Χορού της Γεωργίας. Όταν όμως στη σχολή του φτάνει ο ταλαντούχος Ηρακλής, η ζωή του Μεράμπ γίνεται άνω κάτω.
Το συγκινητικό, σκληρό πορτρέτο ενός χορευτή που αναζητά την προσωπική ελευθερία μέσα από την καλλιτεχνική έκφραση, τη σεξουαλική επανάσταση και το γκρέμισμα των συντηρητικών κανόνων. Μαζί και μια οργίλη ματιά πάνω στον παρωχημένο πατριωτισμό μιας χώρας που βιώνει πρωτοφανή κρίση ταυτότητας και αξιών, προάγοντας την «γεωργιανή αρρενωπότητα» κόντρα σε κάθε φωνή αμφισβήτησης.
Το σκάνδαλο που ξέσπασε στους κύκλους του τηλεοπτικού καναλιού Fox όταν κάποιες γυναίκες δημοσιογράφοι αποφάσισαν να σπάσουν τον κώδικα σιωπής και να καταγγείλουν το αφεντικό και ιδρυτή του καναλιού Ρότζερ Έιλς για σεξουαλική παρενόχληση.
Επίκαιρο θέμα, φεμινισμός με μήνυμα, σούπερ καστ αλλά και προφανής αδυναμία του σκηνοθέτη - παρά την ενδιαφέρουσα θέαση του φιλμ- να εμβαθύνει ουσιαστικά στην ιστορία που πήρε διαστάσεις χιονοστιβάδας το 2015 προκαλώντας την πτώση του ισχυρού άντρα της Fox. Δύο υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες: Α γυναικείου ρόλου στη Σαρλίζ Θερόν και Β γυναικείου ρόλου στην εξαιρετική Μάργκο Ρόμπι.
Επίσης
Το animation «Μετα-Μορφωμένοι Πράκτορες» (Spies in Disguise) (-) των Νικ Μπρούνο, Τρόι Κουέιν, με τις φωνές των Γουίλ Σμιθ, Τομ Χόλαντ βασίζεται στον κόσμο της διεθνούς κατασκοπείας και είναι φτιαγμένο από την Blue Sky Studios που μας είχε δώσει πριν από λίγα χρόνια τον απολαυστικό ταύρο «Φερδινάνδο».
19°
