Κριτική για τις ταινίες της εβδομάδας (12 - 18 Δεκεμβρίου): Οι δύο πάπες, Ραντεβού στο Belle Époque, Ζίζοτεκ, Marianne & Leonard Λόγια Αγάπης κι ακόμη 2 ταινίες
Το 2013 ο φιλελεύθερος καρδινάλιος Μπεργκόλιο ταξιδεύει από την Αργεντινή στο Βατικανό με σκοπό να ενημερώσει τον Πάπα, τον γερμανικής καταγωγής συντηρητικό Βενέδικτο ΣΤ, την απόφαση του να συνταξιοδοτηθεί. Δεν γνωρίζει όμως ότι ο Πάπας διατηρεί παρόμοιες σκέψεις για τη δική του περίπτωση. Ο Βενέδικτος πρόκειται να γίνει ο πρώτος Πάπας που θα παραιτηθεί του αξιώματός του μετά από 700 χρόνια αδιάλειπτης παράδοσης και αναζητά τον διάδοχό του…
Δύο προσωπικότητες που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη σύγχρονη παπική παράδοση και η μεταξύ τους επικοινωνία σε όλα τα επίπεδα (θεσμικό, πολιτικό, ψυχολογικό και κυρίως ανθρώπινο) είναι το θέμα της ταινίας του Φερνάντο Μεϊρέλες. Ο βραζιλιάνος δημιουργός των «Περί τυφλότητας» και «Ο επίμονος κηπουρός» εκμεταλλεύεται δημιουργικά όλα τα δραματικά αλλά και πιο ανάλαφρα –έως και χιουμοριστικά– στοιχεία αυτής της «συνάντησης» καθιστώντας το φιλμ μια διακριτική αλλά και ενδιαφέρουσα εμπειρία. Ταυτόχρονα θέτει καίρια ζητήματα (ο σύγχρονος ρόλος της καθολικής εκκλησίας και η ευθύνη της ηγεσίας της όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο αλλά και στα σκάνδαλα της παιδικής κακοποίησης) προς συζήτηση και σκέψη δίχως να αφαιρεί από την ταινία την αφηγηματική της γοητεία. Οι «Δύο πάπες» απέσπασαν πριν από λίγες μέρες 4 υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες ανοίγοντας το δρόμο για τα επερχόμενα Όσκαρ χάρη στη δυναμική αντιπαράθεση των δύο αντρών που ερμηνεύονται υποδειγματικά από τους Τζόναθαν Πράις, Άντονι Χόπκινς (αμφότεροι υποψήφιοι στις κατηγορίες Α και β ρόλου αντίστοιχα). Οι δύο κόσμοι του σκληρού Γερμανού και του πιο αλέγκρο Αργεντίνου (που εκπροσωπούν πάντως τον ίδιο απαρχαιωμένο –η παπική παράδοση μετρά σχεδόν 2.000 χρόνια ζωής– και συντηρητικό στη βάση του θεσμό) είναι το κεντρικό μοτίβο του φιλμ που χρωστάει πολλά στο σενάριο- κέντημα του σπεσιαλίστα των βιογραφικών δραμάτων Άντονι Μακ Κάρτεν. Ο τρεις φορές υποψήφιος για όσκαρ σεναριογράφος των «Η πιο σκοτεινή ώρα», «Θεωρία των πάντων» και «Bohemian Rhapsody» σφραγίζει τη φινετσάτη, δραματική και απολαυστική κόντρα των δύο αντρών με την υπόμνηση ότι οι μικρές χαρές μερικές φορές είναι πιο σημαντικές από τα «μεγάλα» γεγονότα. Η ικανότητα του Φερνάντο Μεϊρέλες (υποψήφιος για όσκαρ Sκηνοθεσίας το 2002 με την «Πόλη του Θεού») είναι παροιμιώδης καθώς χτίζει ένα στιβαρό οικοδόμημα που παρά τη βαθιά θρησκευτική εμμονή του («η πιο δύσκολη αποστολή είναι να ακούσεις τη φωνή Του» λέει κάποια στιγμή ο Χόπκινς) καταφέρνει να ανοίξει την πόρτα προς την αληθινή ζωή. Το φλας μπακ με τα στιγμιότυπα από τη νεανική ζωή του Μπεργκόλιο που σημαδεύεται από την άρνηση του έρωτα για να γίνει παπάς, την κατάπτυστη δράσης του στη δικτατορία του Βιντέλα όπου «έπινε τσάι» με τους βασανιστές, τα χρόνια της μετάνοιας και της απάρνησης του πλούτου και κυρίως της σύγχρονης πολιτικής στάσης του απέναντι σε πλούσιους και τραπεζίτες –καταγγέλλει ανοιχτά τη συσσώρευση του παγκόσμιου πλούτου σε ένα μικρό ποσοστό πληθυσμού ενώ θεωρεί τις τράπεζες υπαίτιες για την παραλίγο καταστροφή της χώρας του– ίσως είναι το πιο δυνατό φιλμ του έργου κι ένα ηχηρό μήνυμα για το μέλλον του καθολικισμού.
Η ήσυχη ζωή του 60άρη Βικτόρ ανατρέπεται τη μέρα που ο εκκεντρικός δημιουργός πρωτοποριακών μορφών ψυχαγωγίας Αντουάν του δίνει την ευκαιρία να ξαναζήσει την πιο αξέχαστη εβδομάδα της ζωής του: όταν συνάντησε τον μεγάλο έρωτα της ζωής του 40 χρόνια πριν.
Νοσταλγία, ευαισθησία κι ένα άγγιγμα στον μαγικό ρεαλισμό κάνουν το φιλμ του ΝικολάΜπεντό (επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών, εκτός συναγωνισμού) μια πιασάρικη ρομαντική κομεντί με περιορισμένες δυνατότητες αλλά και εκπληρωμένες τις βασικές υποχρεώσεις της. Ποιες είναι αυτές; Φυσικά η δυνατή χημεία των δύο σπουδαίων γάλλων σταρ (Ντανιέλ Οτέιγ και ΦανίΑρντάν πείθουν απόλυτα για το παρελθόν τους), το αποτύπωμα μιας μοιραίας ιστορίας αγάπης και φυσικά η αναβίωση μιας «αθώας» εποχής που κάλλιστα μπορούμε να την αποκαλέσουμε… BelleÉpoque!
Ο εννιάχρονος Ιάσονας προσπαθεί μάταια να φροντίσει την καταθλιπτική του μητέρα όταν μια μέρα εκείνη τον εγκαταλείπει σε ένα πανηγύρι στη Βόρεια Ελλάδα. Ο φοβισμένος μικρός βρίσκει καταφύγιο σε μια καλύβα στο δάσος, όπου ζει ο μοναχικός Μηνάς.
Μια δυνατή, σκληρή αλλά και απέραντα τρυφερή ταινία που χρησιμοποιεί μια οικογενειακή τραγωδία ως όχημα για να ξεδιπλωθεί ένα αινιγματικό και παράδοξο παραμύθι γύρω από τη μοναξιά και την επίκληση για ουσιαστική επαφή και επικοινωνία. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης στη δεύτερη μόλις ταινία του μετά από το εικαστικό «Μαύρο λιβάδι» που επίσης διατηρούσε στενή επαφή με το μεταφυσικό και την φαντασία, φτιάχνει ένα κόσμο απειλής και κρίσιμων ηθικών διλημμάτων. Το «Ζίζοτεκ» διαθέτει μια καταπληκτική δραματική δυναμική που κρατά καλά κρυμμένα τα σκοτεινά μυστικά της μέχρι το θαυμάσιο και αποκαλυπτικό φινάλε. Σπουδαία η ερμηνεία του πιτσιρικά Αύγουστου Λάμπρου-Νεγρεπόντη.
Στιγμιότυπα από τον έρωτα του Λέοναρντ Κοέν για τη Νορβηγίδα μουσικό Μάριαν Ίλεν που κέρδισε την αθανασία μέσα από τα τραγούδια «So Long Marianne» και «Bird on the Wire» τα οποία εμπνεύστηκε ο τραγουδοποιός την εποχή της σχέσης τους.
Το ντοκιμαντέρ του Νικ Μπρούμφιλντ αναδύει συναισθηματική ένταση και ερωτική έμπνευση από τους βαθιά τρυφερούς στίχους του Κοέν, που εξακολουθούν να γοητεύουν το κοινό ακόμη και σήμερα. Η ταινία όμως δεν πατάει μόνο στα γνωστά και τετριμμένα, αλλά φέρνει στην επιφάνεια πολλές εικόνες από τον μεγάλο έρωτα που έζησε σπουδαίες μέρες στην Ύδρα το καλοκαίρι του 1960 με σπάνια ντοκουμέντα ενώ παράλληλα δίνει ανάγλυφα την εικόνα μιας αλλοτινής εποχής που έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Μέλη και οι δύο της μποέμικης καλλιτεχνικής κοινότητας στο ελληνικό νησί, μιας μεγάλης, πολυσυλλεκτικής παρέας που αποτελούσαν συγγραφείς, ζωγράφοι, μουσικοί αλλά και ντόπιοι οι δύο νέοι ήρθαν κοντά γράφοντας μία από τις πιο χρυσές σελίδες στην ιστορία της μοντέρνας μουσικής.
Ακόμη
»»» Επιμένοντας στα μεγάλα θεάματα ο Ρόλαντ Έμεριχ στρέφεται στην πραγματική «Ναυμαχία του Μίντγουεϊ» (Midway) (*1/2) που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο θαλάσσιο πεδίο του Ειρηνικού με τη νίκη του αμερικανικού ναυτικού απέναντι στους Ιάπωνες. Πατριωτισμός, ηρωισμός και αμερικανιά στη διαπασών σε όλα τα επίπεδα.
»»» Ο «Τσάρλι» (*) του Θανάση Τσαλταμπάση θα ήθελε να είναι ένας βωβός, συγκινητικός φόρος τιμής στον Τσάρλι Τσάπλιν, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλέσει την απόλυτη σιωπή λόγω χτυπητών αδυναμιών σε όλα τα επίπεδα: σεναρίου, σκηνοθεσίας, ερμηνειών….
22°
