Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης γράφει την κριτική του για την ταινία «Κλέφτης αλόγων (Out Stealing Horses)» του Χανς Πέτερ Μόλαντ με τον Στέλαν Σκάρσγκαρντ
Τον Nοέμβριο του 1999, ο 67χρονος Τροντ μετακομίζει μόνιμα σε έναν απομονωμένο οικισμό στη νορβηγική ενδοχώρα, όπου σκοπεύει να περάσει την πρωτοχρονιά μόνος του. Ενώ καταφτάνει ο χειμώνας, ανακαλύπτει πως έχει γείτονα έναν άντρα που είχε γνωρίσει όντας παιδί το καλοκαίρι του 1948, όταν παράλληλα ο πατέρας του τον προετοίμαζε για την επερχόμενη εξαφάνισή του.
Μακριά από το σκοτεινό, σαρδόνιο χιούμορ του προ 3ετίας διασημότερου φιλμ του «Με σειρά εξαφάνισης» (που γνώρισε φέτος και το αμερικανικό ριμέικ του με τον ίδιο στην σκηνοθετική καρέκλα), ο νορβηγός Χανς Πέτερ Μόλαντ υπογράφει μια βαριά και ασήκωτη ιστορία ενηλικίωσης που διαβάζεται παράλληλα ως ένας τρυφερός και στωικός απολογισμός της ζωής. Ο Τροντ και στις δύο ιστορίες είναι το πρόσωπο που αναμετριέται με σκληρά χτυπήματα της μοίρας (στην τωρινή ζωή του θρηνεί τον θάνατο της γυναίκας του από τροχαίο, ενώ στην παλιά αναρωτιέται αν ευθύνεται εκείνος ή η μοιραία γυναίκα για τη φυγή του πατέρα του) πριν οδηγηθεί σε ένα νοσταλγικό ανάγνωσμα της ζωή του που δεν σταματά να τον εκπλήσσει ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία. Λυρικά ενσταντανέ, τρυφερές εικόνες ερωτισμού, αυθόρμητη συγκίνηση συνυπάρχουν με κάποια απίθανα παιχνίδια της μοίρας που αναδεικνύονται μέσα από τις υπέροχες εικόνες του σκανδιναβικού τοπίου καθώς κι από τη χαμηλόφωνη παρουσία του Στέλαν Σκάρσγκαρντ.
19°
