Έρως ανθρωποφάγος. Καμιά φορά μας τυφλώνει και ορεγόμαστε κάποιον/α μέχρι του σημείου να θέλουμε να τον/ην κατασπαράξουμε. Ιδίως δε όταν ο έρωτάς μας μένει χωρίς ανταπόκριση.
Δύο ταινίες μικρού μήκους ιχνηλατούν αυτήν ακριβώς την κανιβαλιστική δυναμική του έρωτα. Και στις δύο περιπτώσεις, μία γυναίκα, ερωτοχτυπημένη μέχρι ψυχώσεως, καταδιώκει ανελέητα τον άντρα που λαχταρά. Ο μονόπλευρος έρωτας δεν πτοεί την κυνηγό. Και στο τέλος θριαμβεύει επί του θηράματος.
Στην ταινία, «Darling, Do You Love Me?», (1968), σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σαρπ, πρωταγωνιστεί η Αυστραλή συγγραφέας Ζερμέν Γκριρ, δύο χρόνια προτού εκδώσει το φεμινιστικού περιεχόμενου βιβλίο της, «Η γυναίκα ευνούχος». Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, η μάλλον ανισόρροπη ηρωίδα ρωτάει τον άντρα το ερώτημα του τίτλου («Γλυκέ μου, με αγαπάς;») με κλιμακούμενη επιμονή και ένταση, απαιτώντας, εκβιαστικά, την αγάπη του.
Το άλλο ταινιάκι, που πιθανώς ενέπνευσε την ταινία του Σαρπ, είναι το «Ai» (1964) του Γιαπωνέζου Γιότζι Κούρι, μια σουρεαλιστική ταινία κινουμένων σχεδίων, στην οποία η γυναίκα-διώκτρια κυνηγάει το αντικείμενο του πόθου της ψιθυρίζοντας με μυστηριακό αισθησιασμό ή βογκώντας μία μόνη λέξη: «Ai», δηλαδή αγάπη στα ιαπωνικά.
Είναι άραγε τυχαίο που αμφότερα τα φιλμάκια χρονολογούνται από τη δεκαετία του ’60; Ίσως είναι παρωδίες πάνω στον αναδυόμενο, τότε, τύπο της φεμινίστριας, της διεκδικητικής και άρα απειλητικής γυναίκας που εξέφρασε το πολιτικό δικαίωμα της στην επιλογή συντρόφου. Ίσως απλά ήταν σημεία των καιρών και της απελευθέρωσης των σεξουαλικών ηθών που σηματοδότησε η δεκαετία. Η κραυγή του αναπάντητου έρωτα, πάντως, αντηχεί διαμέσου των δεκαετιών.
16°
