Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης γράφει την κριτική του για την ταινία «Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Maradona)» του Ασίφ Καπάντια.
Στις 5 Ιουλίου 1984 ο αργεντίνος σταρ Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα φτάνει στη Νάπολι μετά από μια άγονη διετία στην Μπαρτσελόνα. Όλοι απόρησαν με την επιλογή του διασημότερου ποδοσφαιριστή της εποχής να πάει σε μια κατώτερη ομάδα αντί ενός μεγάλου ονόματος που θα του εγγυόταν τίτλους και επιτυχίες.
Ο Ασίφ Καπάντια του «Senna» και του «Amy» αποδεικνύεται σκηνοθέτης των τραγικών ηρώων που ζουν το ζενίθ με το ναδίρ με ταχύτητα μέσα είτε από μια αυτοκαταστροφική πορεία είτε από παιχνίδια της μοίρας. Το φιλμ για τον Μαραντόνα δεν βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με εκείνα του βραζιλιάνου πιλότου και της βρετανίδας μουσικού αλλά έχει την πιασάρικη ιδέα (πολλά σημαντικά ποδοσφαιρικά ραντεβού του Ντιέγκο έχουν τον χαρακτήρα της σατανικής σύμπτωσης) για να αφηγηθεί μια ιστορία αν όχι εξωπραγματική, σίγουρα τραγική. Η ιστορία του χαμινιού που έγινε ο θεός της Νάπολης και μετά η προσωποποίηση του σατανά τα έχει όλα: σεξ, κοκαΐνη, μαφία, πόλεμο, ρατσισμό, περηφάνεια, εκδίκηση, μαγεία. Για μας τους ποδοσφαιρόφιλους το φιλμ δεν λέει κάτι καινούργιο, αλλά μας προσφέρει ακόμη μια ευκαιρία για να ξαναζήσουμε στιγμές δόξας –και απίστευτης παρακμής– του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή που γνώρισε ο πλανήτης.
16°
