Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης γράφει την κριτική του για την ταινία «Η Ζωή του Τζον Φ. Ντόνοβαν (The Death & Life of John F. Donovan)» του Ξαβιέ Ντολάν.
Μια δεκαετία μετά τον θάνατο λόγω υπερβολικής δόσης του 29χρονου Τζον Φ. Ντόνοβαν, διάσημου ηθοποιού του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, ένας θαυμαστής του, ο Ρούπερτ Τέρνερ, αποκαλύπτει τι πραγματικά συνέβη στο ίνδαλμά του. Ο Τέρνερ είναι ένας ανερχόμενος νεαρός ηθοποιός που έγραψε βιβλίο για τον Ντόνοβαν και σε συνέντευξή του σε αμερικανίδα δημοσιογράφο αποκαλύπτει το περιεχόμενο της κρυφής πεντάχρονης αλληλογραφίας του με τον μακαρίτη, όσο ήταν παιδί.
Με τη γνωστή αυταρέσκεια του κωλόπαιδου-θαύμα (κατά το παιδί-θαύμα) ο καναδός Ντολάν έχει καταφέρει να στρέψει εναντίον του τα βέλη της πλειοψηφίας της παγκόσμιας κινηματογραφικής κοινότητας. Αλαζόνας, νάρκισσος αλλά και ικανός για σπουδαία πράγματα, ο 30χρονος πλέον σκηνοθέτης από το Μόντρεαλ μας σόκαρε με τα πρώτα του φιλμ (πόση ωριμότητα και ταλέντο ξεχειλίζουν από τα «Tom at the farm», «Mommy» «Lawrence για πάντα», «Φανταστικές αγάπες»), αλλά εδώ αρχίζει να δείχνει τα πρώτα σοβαρά σημάδια καμπής. Σημάδια που σύμφωνα με εκτιμήσεις της διεθνούς κριτικής έγιναν ακόμη εντονότερα στην επόμενη ταινία του «Matthias & Maxime», η οποία πέρασε και δεν άγγιξε από τις πρόσφατες Κάννες. Αυτό που επιχειρεί με τον «Ντόνοβαν» ο Ντολάν είναι άλλο ένα ξεγύμνωμα της ψυχής του, με την ιδέα του σπασίματος της ιστορίας σε δύο χρόνους και το μοίρασμα της αφήγησης στους δύο πρωταγωνιστές. Το εύρημα της συνέντευξης που δίνει ο Ρούπερτ στην κυνική και αντιπαθέστατη δημοσιογράφο Τάντι Νιούτον (ποτέ δεν είχε καλή γνώμη για τους εκπρόσωπους του Τύπου και δη τους κριτικούς ο Ντολάν) είναι ένα πρόσχημα για να παρακολουθήσουμε σε παράλληλη αφήγηση τα σημεία που προκάλεσαν την κρίση στον Ντόνοβαν καθώς και τα βάρη στην παιδική καρδιά του Ρούπερτ. Με το γνωστό ανοικονόμητο, πληθωρικό αλλά και ορισμένες στιγμές ακαταμάχητο στιλ του, ο Ντολάν μιλάει για όσα τον σημάδεψαν όσο ήταν παιδί (σχολικό μπούλινγκ, μια συγκεντρωτική και ψυχρή μητέρα, το κενό του πατέρα) και για εκείνα που τον ταλαιπωρούν ως φτασμένο σκηνοθέτη. Φυσικά το προσωπικό και το καλλιτεχνικό δύσκολα διαχωρίζεται στην περίπτωση του Ντολάν, ο οποίος εδώ αρκετές φορές φλυαρεί αντί να αφηγείται. Επιπλέον ηθικολογεί για πράγματα που δεν μας έχει συνηθίσει (η αδυναμία του γκέι σταρ τον οποίο υποδύεται ο Κιτ Χάινγκτον του «Game of Thrones» να ανοιχτεί και να ζήσει ελεύθερα τον έρωτά του είναι ένα χλιαρό και κάπως ξεπερασμένο σχόλιο για την κινηματογραφική βιομηχανία), ενώ κάποια τσιτάτα για την καταστροφική επιρροή των οικογενειακών δεσμών είχαν χρησιμοποιηθεί με καλύτερες επιδόσεις στο «Ακριβώς το τέλος του κόσμου».
