Η κριτική του Κωνσταντίνου Καϊμάκη για την ταινία «Η πιο μεγάλη απάτη (JT Leroy)» του Τζάστιν Κέλι.
Η Λόρα Άλμπερτ γράφει ένα βιβλίο με το ψευδώνυμο JT LeRoy. Όταν το μυθιστόρημά της γίνεται ανέλπιστα μπεστ σέλερ, ο άγνωστος JT LeRoy μετατρέπεται στον αγαπημένο του λογοτεχνικού κόσμου και όλοι ψάχνουν να βρουν τον νεαρό ομοφυλόφιλο άντρα που ζει στο περιθώριο και εμπνεύστηκε αυτό το «αριστούργημα». Απελπισμένη η Λόρα βρίσκει μία αλλόκοτη λύση για να διατηρήσει την ανωνυμία της, δίνοντας ζωή στο ψευδώνυμό της.
Η ανισσόροπη Λόρα της… Λόρα Ντερν είναι μια φιγούρα που ισορροπεί εξαίσια μεταξύ δράματος, ευαισθησίας, καλλιτεχνικής φύσης και γκροτέσκας ευφυΐας. Η έμπνευσή της να δώσει στην ανδρόγυνη αδελφή (η Κρίστεν Στιούαρτ οριακά σώζει την καταθλιπτική περσόνα της χάρη στον έμφυτο ρομαντισμό της) του φίλου της την ταυτότητα του JT LeRoy είναι μια ευπρόσδεκτη παραβολή πάνω στους μηχανισμούς κατασκευής των ειδώλων της ποπ κουλτούρας και την επιφανειακή ζωή των σταρ. Ειδικά όταν η επιτυχία του βιβλίου οδηγεί στην απόφαση να γίνει και ταινία που θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στις φημισμένες Κάννες το πράγμα απογειώνεται, αλλά στο τέλος χάνει τον έλεγχο. Σε όλο το δεύτερο μέρος χάνεται κάθε αίσθηση μέτρου, η υπερβολή δεν αφήνει την ιστορία να ανασάνει και το αρχικά καυστικό χιούμορ φλερτάρει πλέον με μια αφόρητη κακογουστιά. Ό,τι ξεχωρίζει εδώ είναι η παρουσία της εξαίσιας Νταϊάν Κρούγκερ, που στις 3-4 φορές που εμφανίζεται (υποδύεται τη σκηνοθέτιδα και πρωταγωνίστρια του φιλμ που βασίζεται στο βιβλίο του JT LeRoy) τα λέει όλα για την ακόρεστη ματαιοδοξία και το κυκλοθυμικό χαρακτήρα των μεγάλων αστέρων της έβδομης τέχνης.
19°
