Η κριτική του Κωνσταντίνου Καϊμάκη για την ταινία «Το μυστήριο του κύριου Πικ (Le mystère Henri Pick)» του Ρεμί Μπεζανσόν.
Σε μία βιβλιοθήκη της Βρετάνης μία νεαρή εκδότρια ανακαλύπτει ένα εξαιρετικό χειρόγραφο και αποφασίζει να το εκδώσει. Το μυθιστόρημα γίνεται μπεστ-σέλερ, αλλά ένας κριτικός λογοτεχνίας δυσκολεύεται να χωνέψει ότι συγγραφέας του έργου είναι ένας ιδιοκτήτης πιτσαρίας, που πέθανε πριν από δύο χρόνια και δεν θα μπορούσε να είχε γράψει τίποτε άλλο πέρα από τη λίστα με τα ψώνια, σύμφωνα με τη χήρα του.
O Γάλλος σκηνοθέτης Ρεμί Μπεζανσόν («Το μεγάλο ταξίδι της Ζαράφα») μεταφέρει το ομότιτλο μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Νταβίντ Φενκινός ακολουθώντας τη λογική ενός καλογραμμένου μυθιστορήματος μυστηρίου. Η ανάγκη να συνδεθεί η έννοια της καλλιτεχνικής δημιουργίας με μια λογικοφανή αστυνομική ίντριγκα –κάποια στιγμή ο κριτικός λογοτεχνίες λέει στην άτυπη βοηθό του, την κόρη του υποτιθέμενου συγγραφέα, ότι οι δυο τους είναι ένα είδος Σέρλοκ Χολμς και Δρ Γουάτσον– έχει κάποιες πιασάρικες ιδέες αλλά και αδυναμίες στο αφηγηματικό σκέλος, καθώς όλος αυτός ο αχταρμάς με τις ατέλειωτες κουβέντες για την ανακάλυψη της ταυτότητας του πραγματικού συγγραφέα κάπου καταντά κουραστικός. Ο σπουδαίος Φαμπρίς Λουκινί με τη συγκρατημένη ευφυΐα και την αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπειά του για άλλη μια φορά φωτίζει τη μεγάλη οθόνη.
