Βουδαπέστη, 1913. Στην καρδιά της Ευρώπης, η νεαρή εβραία Ίριζ Λάιτερ φτάνει στη Βουδαπέστη ελπίζοντας να εργαστεί ως καπελού στο φημισμένο κατάστημα που κάποτε ανήκε στους γονείς της. Παρόλα αυτά ο νέος ιδιοκτήτης δεν δέχεται να την προσλάβει. Αρνούμενη να φύγει από την πόλη, η Ίριζ αρχίζει να αναζητά τον μοναδικό συνδετικό κρίκο με το χαμένο παρελθόν, τον αδελφό της.
Αν δεν υπήρχε ο «Γιος του Σαούλ» θα μιλούσαμε για άλλο ένα αριστούργημα. Όμως όλη η τεχνική που ακολουθεί ο Ούγγρος Λάζλο Νέμες στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του που κέρδισε το βραβείο κριτικών στη Βενετία, αποτελεί συνέχεια (αν όχι αντιγραφή) εκείνης της αλησμόνητης κινηματογραφικής εμπειρίας. Ο Νέμες, που υπήρξε βοηθός του Μπέλα Ταρ, στηρίζεται μεθοδολογικά στα αφηγηματικά εργαλεία του «Σαούλ»: το γύρισμα σε φιλμ 35 mm, την ίδια υποκειμενική ματιά που ταυτίζεται με το προσωπικό βλέμμα της ηρωίδας, την πανομοιότυπη νευρώδη κίνηση της κάμερας που ακολουθεί κατά πόδας τη νεαρή Ίριζ, τη χαοτική αναπαράσταση ενός κόσμου σε έντονη αναταραχή. Το τέλος της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας ταυτίζεται με τους σκοτεινούς και απειλητικούς δρόμους της Βουδαπέστης του 1913. «Είδες, αγάπη μου, που άξιζε τελικά να αφήσουμε για λίγο τη λαμπερή Βιέννη για να περάσουμε λίγες ώρες σε αυτή τη σκονισμένη πόλη;» λέει ο πρίγκιπας στη σύζυγό του, δίνοντας το στίγμα μιας Ευρώπης όχι απλώς σε αναταραχή αλλά σε αδιέξοδο, αδυνατώντας φυσικά να προβλέψει τα ιστορικά γεγονότα που θα ακολουθήσουν στο Σεράγεβο το καλοκαίρι του 1914. Ουσιαστικά η «Δύση» είναι η άλλη άκρη στο νοητό ιστορικό νήμα που ενώνει τις δύο ταινίες του 42χρονου σκηνοθέτη. Κι αν στον «Σαούλ» ο Νέμες κατέγραφε τα τελευταία και πιο σκοτεινά επεισόδια μιας φρίκης που ξεπέρασε κάθε φαντασία, εδώ αναζητά τις αιτίες της φρίκης αυτής. Η περιγραφή ενός κόσμου με κατακλυσμιαίες εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα (σαφείς οι παραλληλισμοί με το σήμερα) αποκτά μια πιο ανοιχτή ανάγνωση και εξωτερίκευση των βασικών θεμάτων της ιστορίας. Η αναζήτηση της Ίριζ στη χαοτική Βουδαπέστη του 1913 θυμίζει έντονα την αναζήτηση του Σαούλ στο Άουσβιτς του 1944. Όπως ο κρατούμενος έψαχνε να βρει τον ιερέα που θα χάριζε τη γαλήνη στο νεκρό γιο, δίνοντας με αυτό τον τρόπο κάποιο νόημα στην αποστολή του, έτσι και η νεαρή Ίριζ προσπαθεί να βρει την έξοδο σε ένα εφιαλτικό λαβύρινθο, ελπίζοντας ότι μαζί θα βρει τις απαντήσεις όχι μόνο στο ποια πραγματικά είναι αλλά και στην κατανόηση ενός κόσμου που όχι μόνο δεν βγάζει νόημα αλλά οδηγείται ανεξέλεγκτα στην αυτοκαταστροφή.
