Ο μικρός Ζεν (είναι γύρω στα 12 αλλά κανείς στην πολυμελή οικογένειά του δεν γνωρίζει την αληθινή ηλικία του) μεγαλώνει σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Βηρυτού και κάνει δουλειές του ποδαριού για να ζήσει την οικογένειά του. Όταν οι γονείς του αποφασίζουν να «πουλήσουν» την αγαπημένη του αδελφή στον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος που ζουν, με ανταλλαγή τα απλήρωτα ενοίκια, ο Ζεν θα αντιδράσει δυναμικά και θα το σκάσει από το σπίτι.
Η Λαμπακί («Caramel») με την πιο άρτια σκηνοθετικά και καλοδουλεμένη σε επίπεδο ερμηνειών ταινία της (οι ερασιτέχνες ηθοποιοί της και κυρίως ο φανταστικός λιλιπούτειος πρωταγωνιστής της τη βγάζουν ασπροπρόσωπη) μέχρι σήμερα καταφέρνει όχι μόνο να βραβευτεί στο φεστιβάλ Καννών (ειδικό βραβείο Επιτροπής) αλλά να φτάσει μέχρι και την πεντάδα των ξενόγλωσσων Όσκαρ. Όμως παρότι η ταινία βλέπεται με ενδιαφέρον και διαθέτει σκηνές που σου κόβουν την ανάσα, νιώθεις έντονα τον συναισθηματικό εκβιασμό που σου ασκείται με κάθε μέσο. Όσο κι αν ο ωμός ρεαλισμός της ιστορίας δείχνει ικανός να καθορίσει τον συμβολισμό του σεναρίου (η καταγγελία μιας ανθρώπινης δυστυχίας δίχως τέλος και η λύτρωση), η σκηνοθέτιδα παρασύρεται από την τραγωδία των ηρώων της –ο Ζεν θα γίνει φίλος με μια μετανάστρια από την Αιθιοπία, που ζει το δικό της δράμα– και δεν είναι λίγες οι φορές που το παρακάνει.
14°
