Μετά από 77 μέρες που είναι «καθαρός», ο 19χρονος Μπεν επιστρέφει σπίτι του για να γιορτάσει τα Χριστούγεννα αποφασισμένος να ξεπεράσει τον εθισμό του στα ναρκωτικά. Όμως η οικογένειά του διατηρεί αμφιβολίες και η μητέρα του Χόλι τον βάζει να της υποσχεθεί ότι δεν θα μείνει στιγμή μόνος του και δεν θα τον χάσει ποτέ από τα μάτια της…
Η ιστορία μπορεί να ακούγεται σαν άλλη μια ταινία με ναρκωτικά για μπερδεμένους νέους και κακόμοιρους γονείς, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι κάτι τέτοιο. Είτε λόγω του απρόβλεπτα καλογραμμένου σεναρίου το οποίο βάζει δίπλα σε κάθε προβλέψιμη σεκάνς μια πινελιά ανατροπής που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, είτε λόγω της εξαιρετικής πρωταγωνίστριας (ποτέ δεν θεωρούσαμε σπουδαία ηθοποιό τη Ρόμπερτς αλλά εδώ μας υποχρεώνει να της βγάλουμε το καπέλο), το φιλμ του Πίτερ Χέτζες είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και παρά το σκληρό θέμα του δεν γίνεται σχεδόν ποτέ μελό. Τα εύσημα ανήκουν φυσικά και στον νεαρό γιο του σκηνοθέτη, τον Λούκας Χέτζες (υποψήφιος για Όσκαρ Β΄ρόλου με το «Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα»), ο οποίος δίνει με ρεαλιστικές λεπτομέρειες το πορτρέτο του παγιδευμένου νέου που ψάχνει να βρει τον τρόπο να ξεφύγει από την προδιαγραμμένη μοίρα και κυρίως το σκληρό παρελθόν του για το οποίο δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα οι δικοί του. Σε έναν από τους πιο δυνατούς διαλόγους του φιλμ, η Χόλι του λέει «είμαι η μητέρα σου και σε ξέρω πολύ καλά», για να της απαντήσει καθησυχαστικά ήρεμα αλλάζοντας υπό μια έννοια τους ρόλους τους, «πίστεψέ με, δεν με ξέρεις καθόλου». Και διά του λόγου το αληθές της το αποδεικνύει στη συνέχεια, με τις απρόσμενες στάσεις της νυχτερινής τους διαδρομής...
24°
