Γλυκόπικρο, συγκινητικό, νοσταλγικό και πάνω από όλα απολαυστικό. Αυτό είναι το «Βαποράκι», η τελευταία ταινία του 89χρονου πλέον Κλιντ Ιστγουντ που επιστρέφει μετά από απουσία δέκα ετών ξανά μπροστά από την κάμερα και μοιάζει με αποχαιρετισμό. Ο ήρωάς του θυμίζει έντονα τον μοναχικό γέροντα του «Gran Torino» (ενδιάμεσα πρόλαβε να σκηνοθετήσει άλλες 7 ταινίες) με τη διαφορά πως ο Ερλ είναι μεν ένας ακόμη αποτυχημένος οικογενειάρχης αλλά δεν έχει χάσει ούτε το χιούμορ και, κυρίως, ούτε το κέφι του για ζωή. Το πιο πιστό από κάθε άλλη φορά alter ego του Ίστγουντ αρχικά δεν δείχνει να έχει μετανιώσει για τα λάθη μιας ζωής που οδήγησαν στη μοναξιά και την απώλεια της οικογένειάς του. Όμως εδώ εντοπίζεται η σκηνοθετική ευφυία του αμερικανού δημιουργού. Πίσω από μια ανεπαίσθητη γραφή που δείχνει ανάλαφρη (λυτρωτικό το χιούμορ του σεναρίου) και χαριτωμένη, η ταινία κρύβει απέραντη μελαγχολία και παίρνει τη μορφή ενός προσωπικού συγκινητικού απολογισμού. Όχι μόνο για το τέλος ενός κόσμου (όπου οι αξίες ενός ισχυρού ουμανισμού αντικαθίστανται από οικονομικά σύμβολα και τεχνολογικά επιτεύγματα που βάζουν τον άνθρωπο στο περιθώριο) που δείχνει να χάνεται οριστικά αλλά και για την πικρή διαπίστωση μιας χαμένης ζωής. Η ιστορία του Ερλ είναι σχεδόν ίδια η ιστορία του Κλιντ. Με την παραδοχή της προσωπικής ήττας στο ζήτημα της οικογένειας (για χάρη μιας καριέρας που του χάρισε πάντως μεγάλες συγκινήσεις) και με την ελπίδα να δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία για την αναπλήρωση του χαμένου χρόνου και τη διόρθωση κάποιων κακών κειμένων που ξεκινούν από λάθη του παρελθόντος και φτάνουν σε ξεπερασμένες ρατσιστικές αντιλήψεις.
