Αποτυχημένο ριμέικ της κλασικής ταινίας τρόμου του Ντάριο Αρζέντο από τον σκηνοθέτη των ερωτικών δραμάτων «Είμαι ο έρωτας» και «Να με φωνάζεις με το όνομά σου» Λούκα Γκουαντανίνο. Ο Ιταλός μόνο στην καταγωγή θυμίζει τον περίφημο σπλατερά και δημιουργό ορισμένων από τα κορυφαία gialli των 70s και 80s. Η ιστορία μπορεί να δείχνει πιστή στο πνεύμα της αρχικής ταινίας, όμως η άποψή του είναι εκτός από επιδερμική και άστοχη. Μέσα από την ντελικάτη, εγκεφαλική και αρχιτεκτονική απόδοση του ερωτικού τρόμου, ο Γκουαντανίνο επιχειρεί να συνδέσει το θέμα της πολιτικής τρομοκρατίας (η ιστορία των Μπάαντεν-Μάινχοφ) με το ναζιστικό παρελθόν, τη θρησκευτική καταπίεση των ενστίκτων (η Σούζι κατάγεται από τους Άμις), το Ολοκαύτωμα, τον απόλυτο έρωτα, τη μανία για αθανασία και τη σημειολογία του χορού ως μορφή ύψιστης τέχνης αλλά και θανάτου. Μέσα στο υπερφιλόδοξο αυτό σχήμα τίποτα δεν λειτουργεί, ο τρόμος απουσιάζει από κάθε πλάνο, ενώ τα περίφημα κολπάκια του σκηνοθέτη (ο διπλός ρόλος της Τίλντα Σουίντον, η χορογραφία «Volk» που σημαίνει «Λαός» κ.λπ.) χάνονται σε αφελείς συμβολισμούς ή εκτρωματικά κακέκτυπα σαν την αιωνόβια μάγισσα με τα μαύρα γυαλιά που ανασταίνεται στο τέλος και αντί για τρόμο βγάζει (άθελά της) πολύ γέλιο σε ένα από τα πιο άθλια φινάλε που έχουμε δει τελευταία στη μεγάλη οθόνη!
17°
