Η νύχτα με τις μάσκες

Ανατριχιαστικό, νοσηρό, κατασκότεινο. Η σινεφιλική διάθεση του ανεξάρτητου σκηνοθέτη Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν («Όλα τα αληθινά κορίτσια», «Joe») δίνει και με το παραπάνω ώθηση στο να περάσει ένας παραδοσιακός κινηματογραφικός μύθος στη σύγχρονη εποχή. Μπορεί να μην προσφέρει πολλά νέα χαρακτηριστικά στην ιστορία του Μάικ Μάγιερς τούτο το σίκουελ της πρωτότυπης ταινίας, αλλά διαθέτει νοσταλγία (μπρρρ…) και φρέσκια ματιά σε μια αιματοβαμμένη ιστορία που… ξεκοιλιάστηκε τόσο πολύ από τα αμέτρητα σίκουελ και ριμέικ, ώστε χρειαζόταν να τραβήξει κάποιος το καλώδιο από την πρίζα για να επανέλθει το αρχικό στόρι στα κανονικά μέτρα του. Ο Γκριν βασίζεται εκ νέου στο κλασικό ζευγάρι Λόρι - Μάικλ (η επιζήσασα μπέιμπι σίτερ και το παιδί-δολοφόνος) για να δώσει μια διάσταση του αστικού τρόμου που συνδέει θεσπέσια την οικογένεια, την εύθραυστη ασφάλεια, τον φόβο και τις ανέμελες γιορτές. Όπως αυτή του «Halloween» όπου όλοι, μικροί και μεγάλοι, φορούν τις αγαπημένες τους μάσκες –ένα υπέροχο σχόλιο για την υποκρισία και τις ψεύτικη ευδαιμονία των ειδυλλιακών προαστίων– και παίρνουν μέρος σε ανώδυνο πάρτι με γλυκά και κατασκευασμένο τρόμο, πριν εμφανιστεί ο επίσημος προσκεκλημένος που θα δώσει… ζωή σε αυτό. Περί Μάικλ Μάγιερς ο λόγος, που ψάχνει να βρει ταυτότητα και νόημα στη νέα του (ελεύθερη) ζωή και τη βρίσκει από τη στιγμή που φορά με μια υπέροχη τελετουργική σκηνή τη μάσκα του μετά από τη σφαγή στο βενζινάδικο και βαδίζει ξανά προς το πεπρωμένο του…