Μέσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Ολύμπιον, παρότι την ίδια ώρα παιζόταν το θεσσαλονικιώτικο ντέρμπι της χρονιάς, είδαμε χθες το βράδυ το ντοκιμαντέρ "Ταξιδιάρα Ψυχή" της Αγγελικής Αριστομενοπούλου, αφιερωμένο στον Γιάννη Αγγελάκα (το παρουσιάζει στο τελευταίο τεύχος ο Στέφανος Τσιτσόπουλος). Η δημιουργός της ταινίας παρακολουθεί τα τελευταία χρόνια της πορείας του Αγγελάκα και καταγράφει τις μουσικές αναζητήσεις του.
Ξεκινάει με λίγα λόγια για τις Τρύπες, για το πώς απογοητεύτηκε από τον Θεοδωράκη και την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, πώς δημιουργήθηκε και πώς διαλύθηκε αυτή η ωραία παρέα και η μουσική της περιπέτεια. Πολύ γρήγορα περνάει στο παρόν, που είναι και το βασικό θέμα του ντοκιμαντέρ, στα τρία σημερινά μουσικά του σχήματα, μας εξηγεί πώς συνδέθηκε με όλους αυτούς τους μουσικούς και τους εμπιστεύτηκε για να κάνει πραγματικότητα τα πειραματικά του οράματα. Μας παρουσιάζει έναν έναν τους σημερινούς συνεργάτες του, μας περιγράφει πώς τον γοήτευσε ο καθένας και κάπως έτσι γοητεύουν κι εμάς τους θεατές, όλοι μοναδικές φιγούρες με ιδιαίτερο χιούμορ και προσωπικότητες, και περισσότερο απ' όλους μας γοητεύει ο ίδιος ο Αγγελάκας, με τη δημιουργικότητά του, την πίστη του στους νέους ανθρώπους και την αισιοδοξία του ότι κάτι καινούριο έχει αρχίσει να ανατέλλει, που θα αφήσει πίσω τις σάπιες ιδεολογίες και την απάνθρωπη ζωή των πόλεων.
Η δημιουργός του ντοκιμαντέρ ταξιδεύει μαζί με τον Αγγελάκα ανά την Ελλάδα, όπου τους βγάλει ο δρόμος της μουσικής: στην Κρήτη, στη Βόρεια Ελλάδα, στους δρόμους των διαδηλώσεων του Δεκέμβρη. Μας κάνει να αισθανθούμε οικεία με αυτή την παρέα, μας πείθει ότι πρόκειται πραγματικά για μια παρέα και φυσικά μας χαρίζει στιγμές ανθολογίας, όπως η στιγμή με τον Κρητικό που τη βρίσκει με το Final Cowntdown.
Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ συνέβαινε στην Αθήνα ή κάπου αλλού στον κόσμο, πάντως εδώ στη Θεσσαλονίκη νομίζω ότι το βραβείο κοινού το κέρδισε ήδη η Ταξιδιάρα Ψυχή.
15°
