Η ταινία μπορεί να απέχει αρκετά από τον χαρακτηρισμό του αριστουργήματος αλλά είναι με σιγουριά η πιο προσωπική ταινία στην πλούσια –αλλά και άνιση– φιλμογραφία του Τέρι Γκίλιαμ. Ο σκηνοθέτης των «Μπραζίλ» και «12 Πίθηκοι» είχε καταπιαστεί με το συγκεκριμένο έργο πριν από 25 και βάλε χρόνια και είχε μάλιστα προχωρήσει αρκετά στην ολοκλήρωσή του. Όμως ακραία καιρικά φαινόμενα (καταστροφικές πλημμύρες διέλυσαν τα σκηνικά) και αμέτρητα ακόμη τεχνικά προβλήματα τερμάτισαν άδοξα την πρώτη απόπειρά του. Μάλιστα στα γυρίσματα εκείνου του φιλμ που είχε για πρωταγωνιστή τον Ζαν Ροσφόρ ως Δον Κιχώτη (ο γάλλος ηθοποιός αρρώστησε βαριά σε άλλη μια ατυχία του φιλμ) και τον Τζόνι Ντεπ στον ρόλο του Σάντσο Πάντσα, βασίστηκε το ντοκιμαντέρ «Lost in La Mancha», που βγήκε στις αίθουσες το 2002 καταγράφοντας τις λεπτομέρειες της… καταστροφής. Σήμερα ο 77χρονος Γκίλιαμ, ύστερα από άλλες δύο ανεπιτυχείς απόπειρες (τη μία με τον Γιούαν Μακ Γκρέγκορ πρωταγωνιστή), βλέπει το καλλιτεχνικό όραμά του να παίρνει σάρκα και οστά, σε μια απόλυτα ελεύθερη μεταφορά του έργου του Θερβάντες, η οποία ακολουθεί τη λογική του μεταμοντέρνου παραμυθιού. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε ότι τα κατάφερε. Όμως η ταινία πάσχει σοβαρά στο κομμάτι της αφήγησης (πλατειάζει και υπάρχουν σκηνές όπου η αφέλεια και η υπερβολή περισσεύουν) ενώ προβλήματα εντοπίζονται και στο ανοικονόμητο σενάριο. Μόλις που διακρίνονται σημάδια της σκηνοθετικής αξίας του Γκίλιαμ σε κάποια λυρικά ενσταντανέ που φέρνουν τους ήρωες σε μια περίεργη κατάσταση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ενώ η ταύτιση του σκηνοθέτη με τον καλοκάγαθο γερασμένο ήρωα είναι σχεδόν ανατριχιαστική. Το είπαμε και πιο πριν: η ταινία δεν είναι σπουδαία αλλά μέσα στο χάος που απεικονίζει ο Γκίλιαμ διακρίνεται ο αυθεντικός ρομαντισμός μιας αλλοτινής εποχής. Μαζί αναδύεται κι ένα πικρό, δηκτικό σχόλιο για τη σχέση ζωής και κινηματογράφου, με αποκορύφωμα το αλαφροΐσκιωτο alter ego του που κυνηγά ανεμόμυλους, στη συγκινητική και ενίοτε μοναχική περιπέτειά του.
15°
