Από το μακρινό 1968 και την εποχή της ρομερικής (του Ρομέρο όχι του Ρομέρ) «Νύχτας των ζωντανών νεκρών) τα ζόμπι δεν έχουν σταματήσει να μας κατατρέχουν. Είτε βγαίνοντας από τους τάφους τους (όπως στα πρωτόλεια φιλμ του είδους) είτε ως μεταλλαγμένοι ελέω ιών (καλωσήρθατε στο σήμερα) πολίτες, οι νεκροζώντανοι πρωταγωνιστές αποτελούν διαχρονικά μια ξεκάθαρη, εύκολα αναγνωρίσιμη και συνεπής πολιτική αλληγορία για τις αμαρτίες του σύγχρονου κόσμου. Η κάμερα του Σανγκ-χο εστιάζει στις προσπάθειες του διαζευγμένου (άλλο ένα σχόλιο για την σημερινή εποχή) αρχιτέκτονα και της μικρής του κόρης με την οποία δεν έχει ουσιαστική επικοινωνία (τα επικριτικά κοινωνικά σχόλια συνεχίζονται) για να βγουν ζωντανοί από την ταχεία και να φτάσουν στη σωτηρία της Μπουσάν. Δυνατές σκηνές σπλάτερ στην παράδοση των zombiemovies, έντονο σασπένς διανθισμένο με μερικές ανατριχιαστικές σφήνες που θα σας κάνουν να πεταχτείτε από το κάθισμα σας, κάποιες σκηνές θεσπέσιες – το «βουνό» από ζόμπι που πλακώνει το τρένο- και μια σαδιστική σχεδόν αναφορά σε πραγματικά γεγονότα (η προ 3ετίας επιδημία πνευμονίας προκάλεσε δεκάδες θανάτους στην ασιατική χώρα) που στόχο έχει να ενισχύσει το αίσθημα ανασφάλειας και κλειστοφοβίας του θεατή. Αν είχε και πιο ανατρεπτικό σενάριο θα μιλούσαμε για αληθινή έκπληξη.
14°
