Χωρίς να διαθέτει το μαγικό άγγιγμα του Ντενί Βιλνέβ ή το ρεαλιστικό εκτόπισμα της Έμιλι Μπλαντ, η δυναμική συνέχεια του «Sicario» ξεκινάει από μια ικανή συνθήκη (εύστοχος ο συσχετισμός τρομοκρατίας και ναρκοβαρώνων) και ανεβάζει σταδιακά την ένταση παρότι σε μερικά σημεία η σύγκριση με το πρώτο φιλμ βγάζει χαμένη την εκδοχή του σκηνοθέτη του «Suburra» και του τηλεοπτικού «Gomorrah». Το βασικό προτέρημα, όμως, του φιλμ είναι το σενάριο του Τέιλορ Σέρινταν («Πάση θυσία») που είχε χτίσει την αρχική περιπέτεια και εδώ προβαίνει σε μια πιο αναλυτική εξέλιξη των βασικών χαρακτήρων που γνωρίσαμε στο πρώτο έργο. Σκηνές βίας, ψυχολογικές διαβαθμίσεις, δαιμονιώδες μοντάζ στις εικόνες δράσης –που αποκτούν περισσότερη ανατριχίλα λόγω του μουσικού χαλιού που οδηγεί στην… κόλαση–, μια πατρική σχέση καλά δουλεμένη και κυρίως το ανοιχτό φινάλε που υποστηρίζει την ανάγκη συνέχισης της ιστορίας του «Sicario», είναι μερικά στοιχεία που κάνουν το φιλμ να έχει νόημα αλλά και αξία.
16°
