Όταν ένας γάλλος καθηγητής Νομικής, γνωστός για τις εκρήξεις του, προσβάλλει μια μαθήτρια αλγερινής καταγωγής, η διεύθυνση του σχολείου τον αναγκάζει να την εκπαιδεύσει για έναν πανεθνικό διαγωνισμό ρητορικής.
Ξεκίνησα με βαριά καρδιά για τη δημοσιογραφική προβολή περιμένοντας ένα φλύαρο δράμα –γαλλικό φιλμ περί ρητορικής ισοδυναμεί με άσκηση αντοχής για το μέσο έλληνα θεατή–, αλλά στο τέλος υποκλίθηκα στην ικανότητα του Ατάλ να διηγηθεί μια σωστά δομημένη ιστορία που περιπλέκει δεξιοτεχνικά το προσωπικό στοιχείο με τον κοινωνικό και πολιτικό σχολιασμό. Μέσα από τη σχέση της δυναμικής μαθήτριας με τον ρατσιστή καθηγητή (ένας ώριμος και αφοπλιστικός Οτέιγ που προτάθηκε για το βραβείο Σεζάν) αναδεικνύεται όχι μόνο ένα ισχυρό κομμάτι της σύγχρονης ευρωπαϊκής πραγματικότητας αλλά κυρίως μια ολοκληρωμένη και ακριβής μελέτη πάνω στον ρατσισμό, το ανακάτεμα εθνικοτήτων και την έννοια της ταυτότητας. Στιβαρό σενάριο, πάθη και συναισθήματα μπλεγμένα στις αντιφάσεις τους, ηθικά διλήμματα που δεν έχουν εύκολες απαντήσεις. Κυρίως όμως μια ψύχραιμη και στοχευμένη ματιά πάνω στην ουσία μιας ιστορίας που βασίζεται στο μότο «όταν μαθαίνει κάποιος να μιλά καλά συνήθως ξεχνά να λέει με απλότητα την αλήθεια».
23°
