Ο Χρίστος Γεωργίου («Μικρό έγκλημα») μιλάει για την προβληματική, εκρηκτική και αδιέξοδη σχέση ενός πατέρα με την κόρη του στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης. Μέσω αυτής της σχέσης που έχει διαρκείς και έντονες αντιθέσεις, ο σκηνοθέτης ακτινογραφεί το πρόσωπο της βίας (οικογενειακής αλλά και κοινωνικής), θέτει το ζήτημα της ουσιαστικής επικοινωνίας και επαναπροσδιορίζει τις αξίες των χαρακτήρων του. Για να αποφύγει τα προφανή (τι νόημα θα είχε να βλέπαμε έναν κακό μπάτσο να βασανίζει την οικογένειά του;) θολώνει τις ηθικές και συναισθηματικές γραμμές των ηρώων κάνοντας αρκετά πιο συμπαθή τον πατέρα από την κόρη, που δείχνει εκνευριστικά δογματική και ξεροκέφαλη. Ο σκοπός φυσικά είναι να μεταφέρει τα ηθικά διλήμματα των ηρώων του στον χώρο του θεατή, κάτι που δεν μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Αφηγηματικά η ταινία κυλάει αβίαστα, αλλά σε κάποια σημεία το δράμα βαραίνει αναίτια. Χρήσιμη η κωμική εκτόνωση του σεναρίου (ο βόθρος που πέφτουν πατέρας και κόρη) και άψογο το πρωταγωνιστικό ντουέτο στη δουλειά του.
19°
