Εννιά χρόνια μετά από τον «Απίθανο κύριο Φοξ» ο Γουές Άντερσον, σε μεγάλα κέφια, επιστρέφει στο ζωικό βασίλειο και την τεχνική του stop-motion με ένα φιλμ που πατάει στο παρελθόν, αλλά κοιτάει το μέλλον. Το κινηματογραφικό σύμπαν του Αμερικανού στηρίζεται στους απροσάρμοστους αντι-ήρωες, τον ιδιότυπο ρομαντισμό και την εικαστική μεγαλοπρέπεια, ενώ τα πάντα άψογα κάδρα του είναι φτιαγμένα με… διαβήτη. Είναι γνωστή η αυστηρή προσήλωση στην ακρίβεια και επιμέλεια με την οποία σχεδιάζει τις σκηνές του, έχοντας ως βάση τη γεωμετρία: κάθε κάδρο είναι φτιαγμένο σαν ορθογώνιο παραλληλόγραμμο με το πρόσωπο ή στοιχείο-κλειδί της εκάστοτε σκηνής να εντοπίζεται ακριβώς στο κέντρο του.
Στο «Νησί των σκύλων» ο τεξανός σκηνοθέτης μάς αποκαλύπτει και μερικές ακόμη «εμμονές» του. Όπως την αγάπη του για τις κούκλες και τα ζώα (μας είχε προϊδεάσει με τον «Κύριο Φοξ») ή τις αιχμηρές πολιτικές απόψεις του. Στο «Grand Budapest Hotel» η απέχθεια για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα είχε ιστορική βαρύτητα (η Ευρώπη των αρχών του 20ού αιώνα) αλλά εδώ αποκτά περισσότερη διαύγεια και μεστό λόγο. Το «Νησί», πιο απαιτητικό καλλιτεχνικά από κάθε προηγούμενο φιλμ του, είναι ένα ενήλικο πολιτικό animation που επιχειρεί να ενώσει με μια νοητή γραμμή την πορεία της ανθρωπότητας με κάποια δυσοίωνα σχόλια - συμπεράσματα για την εθνική καθαρότητα και τον αυταρχισμό της συγκεντρωτικής εξουσίας.
Γύρω από την τρυφερή ιστορία του μικρού Ατάρι και την κοινή του περιπέτεια με συνοδοιπόρους πέντε αδέσποτους σκύλους, χτίζεται μια παραβολή για το προσφυγικό, την άνοδο του φασισμού και τους άστεγους (οι σύγχρονες πληγές του πλανήτη), την οποία ο Άντερσον συνδέει με τη ζωοφιλία, τις θεωρίες συνωμοσίας, τον ιό της γρίπης (εδώ πλήττονται οι σκύλοι από αυτόν), τη διαφορετικότητα, την ενηλικίωση και τους… σαμουράι! Όχι πάντα με την ίδια αποτελεσματικότητα αλλά με το γνωστό λιτό στιλ και την αφοπλιστική ευαισθησία του –μακράν οι καλύτερες σκηνές του φιλμ οι διάλογοι του σκληρού αδέσποτου που «δαγκώνει» με τη θηλυκή σκυλίτσα που κάνει φιγούρες του τσίρκου–, η σκυλίσια οδύσσεια που περιγράφει ο Άντερσον είναι ένα οπτικό ποίημα, μια σκληρή περιπέτεια, αλλά και μια διασκεδαστική κωμωδία για την αποδοχή της διαφορετικότητας και τη σημασία της αξιοπρέπειας.
Κι όλα αυτά με φόντο τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, όπου η περηφάνια έχει τον πρώτο λόγο αλλά η τελευταία λέξη ανήκει στην ευρηματική φαντασία ενός ερωτικού γράμματος. Σε ανθρώπους αλλά και σκύλους…
24°
