Μετά τον xωρισμό

Βραβευμένη στη Βενετία (Αργυρό Λιοντάρι Καλύτερης Σκηνοθεσίας) ταινία που ξεκινά σαν ένα οικογενειακό δράμα για να μεταλλαχτεί σταδιακά σε ψυχολογικό θρίλερ, φέρνοντας στο νου δημιουργίες του Σαμπρόλ και του Χίτσκοκ. Η εμμονή του βίαιου Αντουάν που δεν μπορεί να ξεπεράσει τη Μίριαμ και κυρίως ο ωμός ρεαλισμός με τον οποίο δίνει ο πρωτοεμφανιζόμενος Ξαβιέ Λεγκράν την κοινωνική διάσταση της ιστορίας του (χωρίς να γίνεται στιγμή διδακτικός ή προφανής) αποτελούν τον καμβά στον οποίο ζωγραφίζεται το προσωπείο της βίας (η βασική θεματική του σεναρίου).

Από την πρώτη κιόλας σκηνή, στο γραφείο της δικαστίνας που η ένταση υποβόσκει, έως και το τελευταίο συνταρακτικό πλάνο, ο Λεγκράν κρατά με σύνεση και ψυχραιμία τις αποστάσεις από τη λογική «θύτη-θύματος». Ταυτόχρονα προσπαθεί να κατανοήσει τις αιτίες που οδηγούν στη διάλυση της οικογένειας και να φωτίσει την πραγματική τραγωδία της ιστορίας που φυσικά ακουμπάει με τρυφερότητα πάνω στον μικρό ήρωά του. Η διαμόρφωση του χαρακτήρα του μικρού Ζουλιέν, που αντιδρά με βάση τα βιώματα που έχει, δίνεται με αξιοθαύμαστη σκηνοθετική ακρίβεια και συνέπεια από τον ταλαντούχο Λεγκράν.