Το «Ladybird» είναι μια μικρομέγαλη ταινία για μια μπερδεμένη κοπέλα που νιώθει ότι δεν έχει την αναγνώριση που της αξίζει. Η γλυκόπικρη ιστορία ενηλικίωσης που επιλέγει για την ολόφρεσκη πρώτη σκηνοθετική δουλειά της η 35χρονη ηθοποιός Γκρέτα Γκέργουικ είναι φανερό ότι έχει έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ακόμη και το Σακραμέντο του 2002 είναι η γενέτειρα της Γκέργουικ η οποία εκείνη την εποχή βρισκόταν στην ίδια σχεδόν ηλικία με την ηρωίδα της. Το ταξίδι εσωτερικής ανακάλυψης που οδηγείται η Ladybird (έχει «βαφτίσει» η ίδια τον εαυτό της, ενώ το πραγματικό της όνομα το μαθαίνουμε μόλις στο τέλος του φιλμ) λαμβάνει τα χαρακτηριστικά μιας τρυφερής, ειλικρινούς ματιάς πάνω στα βάσανα της εφηβείας. Η Ladybird πνίγεται από την κλειστή κοινωνία του Σακραμέντο, απεχθάνεται την αυστηρή θρησκευτική κατήχηση (οι προοδευτικοί κατά τα άλλα γονείς την έχουν γράψει σε θρησκευτικό σχολείο λόγω οικονομικών προβλημάτων), δυσκολεύεται να κάνει φίλους και αδημονεί να γνωρίσει τον πρώτο έρωτα. Πληθωρική, εκρηκτική αλλά και αθεράπευτα ρομαντική (κλαίει μαζί με τη μητέρα της, με την οποία έχει μια εκρηκτική σχέση αγάπης-μίσους, ακούγοντας σε κασέτες τα «Σταφύλια της οργής» του Στάινμπεκ), η μπερδεμένη 17χρονη προσπαθεί να λύσει τις διαφορές κυρίως με τη μάνα της αλλά και με τον εαυτό της. Όμως κάθε φορά που νομίζει ότι κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός στην πραγματικότητα πηγαίνει δύο βήματα πίσω και το θλιβερό Σακραμέντο της υπενθυμίζει διαρκώς τη θέση της, η οποία βρίσκεται «στη λάθος πλευρά των σιδηροδρομικών γραμμών της πόλης». Αν και οι πέντε οσκαρικές υποψηφιότητες ακούγονται υπερβολικές (και μάλλον είναι παρότι οι ερμηνείες των Ρόναν και Μέτλαφ στους γυναικείους ρόλους αξίζουν και με το παραπάνω τη διάκριση) για το φιλμ, δεν μπορούμε να μη βγάλουμε το καπέλο στην Γκέργουικ για τον απολαυστικό, συγκινητικό, χιουμοριστικό και πάνω από όλα επιδέξιο τρόπο με τον οποίο δίνει τον χαρακτήρα της Ladybird. Τόσο ανθρώπινο, ρεαλιστικό και αφοπλιστικό κοριτσίστικο πορτρέτο είχαμε καιρό να δούμε.
12°
