Το 66ο Φεστιβάλ μπορεί να τελείωσε, αλλά ο αντίκτυπός του δείχνει ακόμη έντονος.
Το φιλμ του Αμπντελατίφ Κεσίς «La Vie D’ Adele» κέρδισε όπως ίσως ξέρετε ήδη (απολύτως δικαιολογημένα) τον Χρυσό Φοίνικα. Πιθανότατα θα έχετε ήδη βαρεθεί να διαβάζετε για την ελληνική καταγωγή της πρωταγωνίστριάς του Αντέλ Εξαρχόπουλος ή για τις «καυτές ερωτικές σκηνές» ανάμεσα στην Αντέλ και τη Λέα Σεϊντού που συζητιούνται και θα συζητιούνται για καιρό. Χαριτωμένα όλα αυτά, δίχως αμφιβολία, όμως η ουσία βρίσκεται αλλού: Στο ότι το φιλμ του Κεσίς είναι πάνω απ’ όλα ένα εξαιρετικό ημερολόγιο μιας συναισθηματικής και ερωτικής ενηλικίωσης, γυρισμένο με αμεσότητα και ένταση. Στο γεγονός ότι οι δύο ηθοποιοί του δίνουν σπουδαίες ερμηνείες – και όχι μόνο όταν είναι γυμνές στο κρεβάτι. Και στο ότι η απόλυτα φυσική βράβευση μιας ταινίας με θέμα ένα γυναικείο έρωτα στις Κάννες, την ίδια μέρα που στο Παρίσι κάποιοι πολεμούσαν εναντίων των δικαιωμάτων των gay, λέει σίγουρα κάτι.
Πίσω στις ταινίες όμως, βραβευμένες ή μη, αυτή που θυμόμαστε ακόμη με ανάλογη ένταση είναι το «Only Lovers Left Alive» του Τζιμ Τζάρμους, ένα μελαγχολικό ποίημα για έναν έρωτα που δεν πεθαίνει (ίσως γιατί οι ήρωές του είναι βαμπίρ) και μαζί μία από τις πιο προσωπικές, συναισθηματικές και αστείες ταινίες του αγαπημένου εδώ και χρόνια σκηνοθέτη, με τη πάντα υπέροχη Τίλντα Σουίντον και τον εξίσου γοητευτικό Τομ Χίντελστον στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
«Only lovers left alive» όπως Κ. Ντενέβ-Ντ. Μπάουι
Αυτή που μας απογοήτευσε περισσότερο, κυρίως λόγω των προσδοκιών που είχαμε, ήταν το «Only God Forgives» του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν, με τον Ράιαν Γκόσλινγκ και πάλι πρωταγωνιστή του μετά το «Drive». Μόνο που αυτή η ιστορία εκδίκησης και μητριαρχικής καταπίεσης στην Ταϊλάνδη νοιάζεται περισσότερο για το στιλ, παρά για το σενάριο ή τους χαρακτήρες. Απογοητευτικός και ο Τζέιμς Γκρέι με το «Immigrant», μια ιστορία μετανάστευσης στη Νέα Υόρκη των αρχών του 20ού αιώνα, αργόσυρτη και κλισέ, που δεν μπορεί να σώσει ούτε η Μαριόν Κοτιγιάρ που πρωταγωνιστεί.
Όσο για το «Venus in Furs» του Ρομάν Πολάνσκι, τη μεταφορά ενός θεατρικού για τον έρωτα και την πάλη των φύλων, την εξουσία και τη σκηνή, έδωσε ένα ζουμερό ρόλο στην Εμανουέλ Σενιέ αλλά δεν μας προσέφερε κάτι συναρπαστικό. Αντίθετα από το «Nebraska», του Αλεξάντερ Πέιν, που κέρδισε το βραβείο ερμηνείας για τον πρωταγωνιστή του Μπρους Ντερν, το τρυφερό ασπρόμαυρο road movie ενός ηλικιωμένου πατέρα και του γιου του που έχει όλα όσα αγαπάμε στο σινεμά του Πέιν: τρυφερότητα, χιούμορ, λεπτή θλίψη, ανθρωπιά.
Για την ιστορία, τα βραβεία έχουν ως εξής: Χρυσός Φοίνικας: «La Vie D’ Adele» // Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής: «Inside Llewyn Davis» // Σκηνοθεσία: Αμάτ Εσκαλάντε, «Heli» // Βραβείο της Επιστροπής: Χιροκάζου Κόρε Έντα, «Like Father Like Son» // Σενάριο: Ζία Ζανγκε, «A Touch of Sin» // Γυναικείας Ερμηνείας: Μπερενίς Μπεζό, «Le Passé» // Ανδρικής Ερμηνείας: Μπρους Ντερν, «Nebraska»
18°
